ฮัวหลินเหมย ยอดดวงใจวสันตฤดู

ตัวข้า..........เคยรักปักใจบุรุษผู้หนึ่งสุดหัวใจ เป็นดั่งรักแรก เป็นความหวัง เป็นทุกสิ่ง แต่เขา.......กลับทอดทิ้งนางอย่างไม่ไยดี หากแต่.......สวรรค์ยังคงพอมีเมตตากับนางอยู่บ้าง จึงให้นางไร้ซึ่งความทรงจำ ความเจ็บปวดนั้นจึงอยู่กับนางไม่นาน

หนึ่งบุรุษแสนดี แสนอ่อนโยน เขาเปรียบเสมือนดั่งสวรรค์ส่งมาโปรด หนึ่งบุรุษที่นางเคยรักสุดดวงใจแต่เปรียบดั่งนรกถีบส่งมา ในวันที่นางทราบความจริงว่า ตัวนางเคยรักบุรุษผู้นั้นหมดหัวใจ นางเพียรเฝ้าถามหาเหตุผลอยู่ร่ำไป ว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้หน้ามืดตามัว โง่งมถึงเพียงนั้น ไปแล้วท่านควรไปลับ เหตุใดจึงได้หวนกลับมา ในวันที่ข้ามีบุรุษแสนดีข้างกาย