ปิ่นแก้วกษัตรา

อำนาจใดฤาเท่าอำนาจรัก เพียงจะหักเศวตฉัตรเพื่อรักได้
หมื่นแสนห้วงคงคามิอาลัย แม้นภูผาหิมาลัยไร้อาวรณ์

อ้อมพระพาหาใหญ่กอดรัดวรองค์บางแน่น องค์สุธาสินีทรงดิ้นรนขัดขืน กลับถูกพระโอษฐ์หนาจุมพิตพระปรางนวลให้เดือดดาลยิ่ง ทรงสะบัดเบี่ยงจนหลุดพ้นจากพันธนาการ ตะกายคว้าดาบที่ตกอยู่มิห่างนัก ยันองค์ประทับยืนด้วยโทสะ ราชเทวีทรงปรี่เข้าหาวรองค์สูงหวังจะทำร้ายให้สาสมกับที่ถูกหมิ่นเกียรติ...องค์สิทยะทรงพระสรวลก้องพลางแบพระหัตถ์ทั้งสองท้าทาย
“พี่จะรับเจ้าด้วยมือเปล่าทั้งสองนี้”
องค์สุธาสินีทรงกำดาบในพระหัตถ์มั่นโถมองค์เข้าหา องค์สิทยะทรงเบี่ยงองค์หลบ พระหัตถ์ซ้ายกุมข้อพระหัตถ์เรียวบิดให้ดาบในพระหัตถ์นั้นหลุด พลางตวัดวรองค์บางไว้แนบพระอุระ ทรงจุมพิตพระโอษฐ์เรียวหนักหน่วงให้สาแก่พระทัยที่ทรงคร่ำครวญถึงราชเทวี องค์สุธาสินีทรงไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านได้ วรองค์บางทรงสั่นสะท้าน อัสสุชลหลั่งรินด้วยทรงแค้นพระทัยที่ถูกหมิ่นเกียรติ
“อย่าร้องไห้ พี่หาได้ดูหมิ่นเจ้าไม่ ที่พี่ทำไปนั้น ด้วยใจรักเจ้าทั้งสิ้น”
“เอาเถิด...หม่อมฉันแพ้แล้ว จะฆ่าก็ฆ่าเสีย อย่าได้กระทำการหยามเหยียดกันเช่นนี้เลย”
องค์สิทยะทรงถอนพระปัสสาสะหนัก ทำอย่างไรเล่า ราชเทวีจะเข้าพระทัยในสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำ
“เอาเถิด...แล้วเจ้าจะรู้ว่าพี่ทำทุกสิ่งเพื่อเจ้า” พลางจับพระหัตถ์เรียวทั้งสองไขว้มายังพระปฤษฎางค์... “เจ้ามีหน้าที่พี่เองก็มีหน้าที่ แต่จงเชื่อเถิดว่า พี่มิอาจจะทำร้ายดวงใจของพี่เป็นอันขาด”