พี่เลี้ยงมือใหม่หัวใจหัดรัก

“คุณกำลังโกรธ ดิฉันพูดอะไรไปก็คงไม่เชื่อหรอก ดิฉันก็นึกอยู่แล้วว่า…จะเป็นอย่างนี้ คุณคงไม่มีวันอภัยให้ ถ้ารู้ว่าดิฉัน…ทำงานอะไรก่อนจะมาสมัครเป็นพี่เลี้ยงยายหนู”
ภัคธีมาทอดถอนใจ ก่อนเงยขึ้นสบตาโกรธกรุ่น อย่างองอาจ เหมือนปลงได้แล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“เอาเถอะค่ะ”
ทั้งที่ทำใจ ตัดสินใจแล้ว เสียงยังสะท้านด้วยความใจหาย
“เมื่อคุณรู้ความจริง และโกรธมากขนาดนี้ ดิฉันก็จะไม่อยู่ให้เกะกะขวางหูขวางตาคุณต่อไปอีก พรุ่งนี้ดิฉันจะรีบไปจากที่นี่แต่เช้ามืด”
หล่อนหลบนัยน์ตาวาวโรจน์
“ดิฉัน…” พูดโดยมองผนังห้องว่างเปล่าด้านหนึ่งแทนร่างสูงและหน้าเข้มคม “คงต้องลาเลยแต่เดี๋ยวนี้”
หล่อนไหว้เขา ก้มหน้างุดเดินไปที่ประตู แต่ไม่ทันจะเอื้อมมือไปดึงประตูเปิด ร่างโปร่งบางก็หมุนคว้างเป็นครึ่งวงกลมก่อนปะทะอกแข็งๆ
ลำขาเรียวใต้ชุดราตรีสีน้ำทะเลแทบจะแนบชิดลำขาแข็งแรงห่อหุ้มด้วยขากางเกงผ้าและสีเดียวกับสูทตัวนอก ที่เจ้าตัวถอดไว้ไหนแล้วไม่รู้ จึงเหลือแต่เชิ้ตตีเกร็ดช่วงอก ที่คอผูกหูกระต่ายแทนเนกไท
“คิดว่าจะเดินจากไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นรึ?”
เสียงถามฟังเป็นคำรามแทบจะดังชิดหน้าที่แหงนเงยขึ้นมองสบตาเข้มจัดอย่างตระหนก
“ทำไม...ทำไมกับผมแบบนี้ ทำไมจะต้องหลอกกันด้วย?”
“ดิฉันอธิบาย…” ไม่มีโอกาสกล่าวจบ เมื่อริมฝีปากกระด้างฉกวูบลงมาจูบปิดปาก
อาจตกใจอยู่บ้างกับการกระทำอุกอาจ แต่ความรู้สึกนี้ก็เป็นอยู่ไม่นานนัก เป็นได้ว่าจูบรุนแรงเหมือนจะให้เป็นการลงโทษ ที่เธอบังอาจมาหลอกลวงเขาโกหกเขาในเรื่องส่วนตัวที่ควรเปิดเผย ได้ลดความรุนแรงลงในพริบตา หลังจากสัมผัสได้ถึงแรงสั่นระริกของริมฝีปากเธอ