สุดแต่รักจะกำหนด

“ดึกมากแล้ว คุณทัชน่าจะเข้านอนได้แล้วนะคะ” น้ำเสียงที่เหมือนจะแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยกันของหล่อนนั้นมันช่างน่ารำคาญหูสิ้นดี ในความคิดของอินทัชที่กำลังนั่งคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว
“ไม่ต้องมายุ่ง! ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เธออย่าคิดนะว่าการที่ฉันยอมแต่งงานด้วย แล้วเธอจะมีสิทธิ์มาวุ่นวายชีวิตของฉันได้!” นั่นคือสิ่งที่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือลูก!
ส่วนผู้หญิงคนนี้…เธอจะเป็นได้มากสุดแค่แม่ของลูกเขาเท่านั้น
“เทียนไม่หวังสูงขนาดนั้นหรอกค่ะ ที่พูดเพราะเป็นห่วงเท่านั้น” พลอยบุหลันตอบเสียงแผ่วก่อนจะพาตัวเองเดินหนีกลับมาที่ห้อง เพราะไม่อยากอยู่ให้เกะกะสายตา หรือสร้างความรำคาญให้กับเขาอีก
หญิงสาวนั่งลงบนเตียงก่อนจะเริ่มต้นสวดมนต์เหมือนทุกคืน ไม่นานก็ทิ้งตัวลงนอน และไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ
“ฝันดีนะคะตัวเล็กของแม่…”