มนตร์รักอสุเรนทร์

“ปล่อยร่างข้าได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าไม่รอดแน่” เสียงคำรามฟังกระเส่าพิกล
“ไม่มีทาง!”สาวน้อยโต้กลับ ทั้งพยามดึงปลาย ‘หาง’ ของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ยิ่งดึงมันเหมือนจะยิ่งพองขึ้นๆ
‘อ่อนนอกแข็งใน’
“งั้นจะโทษข้าไม่ได้นะ มาโวยวายว่าข้าลักหลับทีหลังล่ะน่าดู”
“ก็ข้าไม่ได้หลับสักหน่อย อย่าพูดจามิรู้ความแถวนี้”
“ไม่หลับหรือ นี่แน่ะ! ไม่ได้หลับ!”
จบคำสาวน้อยก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างสากๆ อุ่นๆ กำลังไต่ไปตามเต่งเต้าของตนไปทั่วมันไต่ลูบดูดดึงคลึงเคล้า เธอว่าเธอกำไม้ไว้ในมือจึงคิดจะยกขึ้นมาฟาดเจ้าตัวที่กำลังรุ่มร่ามกับร่างกาย แต่ยิ่งยกเสียงครางก็ยิ่งดัง แรงบีบคั้นที่ปทุมถันยิ่งหนักหน่วงขึ้น จนที่สุดเธอต้องลืมตาตื่น พอเห็นว่ากำลังโดนตนลวนลามก็กรี๊ดลั่น
“กรี๊ดดด! เจ้ายักษ์บ้าลามก ออกไปนะ! ไม่ออกเราเอาไม้ตีหัวแบะจริงๆ ด้วย”
จริงๆ แล้วเธอไม่ได้เที่ยวที่ไหนเลย ยังอยู่ในถ้ำสองต่อสองกับยักษ์หื่นกามตนเดิมด้วย ซ้ำเธอยังนอนหนุนท่อนขาของเขาอยู่ด้วย เธอจึงรีบถลันกายลุกขึ้นมือก็กำ ‘ไม้’ ในห่อผ้าเอาไว้มั่น กะว่าถ้าเขาตุกติกเธอจะฟาดกบาลเอาจริงๆ เลยเชียว
“ออกไปนะ! ไม่ไปเราฟาดจริงๆ ไม่ได้ขู่ด้วย” เขยิบถอยหนีแต่ก็ไม่ลืมลากไม้มาด้วย ลากทีเจ้ายักษ์หน้าขนก็กระเถิบตามมาด้วย ซ้ำยังทำตาเคลิ้มๆ อย่างไรพิกล
ผู้กำอาวุธอารามมองแต่หน้าไม่มองว่าตัวคว้าอะไรมาด้วย
“จะฆ่าข้าให้ตายเลยหรือไง จะฆ่าไม่ว่าดอก แต่ช่วยปล่อยไม้ในมือเจ้าที ด่วนเลย! ไม่เช่นนั้นมันจะเกิดอันตรายต่อเจ้าได้”
“ไม่มีทาง! เกิดกลัวตายขึ้นมาหรือไง”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ! ถ้าขืนไม่ยอมวาง ‘ไม้’ นั่นแหละจะทิ่มเจ้าเข้าให้”
“เจ้านั่งทับเอาไว้ทำไม แน่จริงก็ปล่อยมาให้เราสิ คอยดูนะถ้าออกไปเจ้าโดนดีแน่ รีบพาเราออกไปเดี๋ยวนะ”
“แน่ใจนะว่าจะไม่ปล่อย ไม่วาง จะจับเอาไว้” สาวน้อยพยักหน้ารัวๆ แววตามุ่งมั่น แบบจ้องตาแป๋วไม่หลบไม่มองต่ำเกินใบหน้า กลัวว่าเขาจะเล่นตุกติก
ชายหนุ่มสะกิดปุ่มผ้านุ่งที่เหน็บไว้ลวกๆ อย่างหัวเสีย หนอย...ก่อนหมดสติก็ทำเขาค้างอย่างไม่น่าให้อภัย ตื่นมายังมีหน้ามาทำเช่นนี้อีก แบบนี้มันต้องสั่งสอน
เมื่อผ้าผืนนุ่มหลุดผัวะลงพ้นสะโพกแกร่ง ก็เหลือแค่ส่วนที่เธอกำรวบรวมไว้กับผ้า มันเด่นชัดว่านั่นเป็นส่วนหนึ่งจากร่างกายเขา ดวงตากลมโตเริ่มไล่ลงไปตามสายตาเขาเหมือนโดนสั่ง พอเห็นเท่านั้น ปากที่เตรียมกรีดร้องเลยอ้างค้างอยู่อย่างนั้น ลืมกระทั่งท่าวาง ‘ไม้’ ออกจากมือ ลืมสังเกตกระทั่งว่าตัวเองนุ่งห่มแล้วเรียบร้อย
“จะปล่อยได้หรือยัง” อสุเรนทร์ถามนิ่งๆ
มธุรดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธไหวๆ สองแก้มผุดผาดทั้งซีดทั้งแดงสลับไปมา ใจก็หวิวคล้ายลมจะจับอีกรอบ
“หากเจ้ากล้าเป็นลมต่อหน้าข้าอีกรอบ เจ้าจะได้เป็นเมียเราแบบหลับๆ หากเจ้าไม่ปล่อยเจ้าก็จะได้เป็นเมียเราแบบยังรู้สึก แต่เจ้าจะปลอดภัยถ้าปล่อยมือออกซะ ปล่อยไม่ปล่อย”
“เจ้ายักษ์บ้า! ข้าปล่อยไม่ได้เพราะมือข้ามันแข็ง แกะไม่ออก” หนักเข้าก็ร้องไห้มันเสียเลย อสุราหนุ่มก็เลยต้องนิ่ง
“เอ่อ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ทางโน้นก็มือแข็ง ทางนี้ก็...เวรกรรม!”