เมารัก แม่ทัพร้าย

เรียวปากงามคลี่ยิ้มขมขื่น หนังสือหย่า! นั้นคือสิ่งที่นางได้รับด้วยข้ออ้าง บัดซบ นางมิมีบุตรสืบสกุล
นางหลับตาลงไล่หยดน้ำอุ่นหยดแล้วหยดเล่าที่เปียกชุ่มไปทั่วแก้มเนียนขาว ขณะที่ใบหน้างามยังคงมีรอยยิ้มขื่น
รถม้าเคลื่อนตัวช้าสลับเร็วไปตามเส้นทางมุ่งหน้าลงใต้ นับตั้งแต่เท้าน้อยๆ ได้ก้าวออกมาพ้นประตู นางมิได้หันกลับไปมองด้านหลังอีกเลย ความรัก ความอาลัยนางจะตัดให้ขาดนับตั้งแต่เท้าคู้นี้ได้ก้าวพ้นออกจากประตู จากนี้นางกับตระกูลเสิ่นมิมีสิ่งใดเกี่ยวข้องต่อกันอีก.......

***************************

นางหลุบตาลง เก็บงำความรู้สึกทั้งหมดไว้ ก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นางเลี่ยงที่จะไม่ตอบ และเลือกที่จะกล่าวอย่างห่างเหิน “ขอบคุณนายท่านเจ้าค่ะ ที่ช่วยข้าไว้” นางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
“เหตุใดจึงใช้วาจาห่างเหินเช่นนี้” ใบหน้าคมดวงตาเข้มจ้องนางไม่วางตา
“ข้ากับนายท่านมิเคยรู้จักกันมาก่อน จึงมิสมควร”
หึ! เขาแค่นเสียงในลำคอก่อนเอ่ยเสียงเย็น “เพียงผ่านมาไม่กี่ปี เจ้าก็ลืมสามีเก่าแล้วอย่างนั้นรึ!”
นางถลึงตาใส่เขาแว่บหนึ่ง พลางสบถด่าอยู่ในใจ เฮอะ! สามีเก่าอย่างนั้นหรือ จงไปตายซะ!

*************************

จุมพิตร้อนแรงถูกริมฝีปากหนาป้อนผ่านริมฝีปากบาง เขาดูดกลื่นเสียงของนางจนหมดสิ้น ทั้งดูด เม้ม กัดดึงจนริมฝีปากของนางเจ่อบวม จูบครานี้ช่างแตกต่างจากครั้งที่ผ่านมา มันทั้งร้อนแรง เย้ายวนใจ จนนางถึงกับหลุดครางออกมา ลิ้นร้ายร้อนแรงสอดแทรกเข้าไปตวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กของนาง
เขากวาดชิมไปจนทั่วทั้งโพลงปาก เขาสำรวจไปทุกที่ไม่มีตกหล่น
"อ่า~ อืม~" ในคราแรกนางกำลังจะขัดขืน แต่ทว่าความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากอ้อมกอดแกร่ง อีกทั้งจุมพิตที่แสนหวานพาให้นางหลงเตลิดจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ร้ายกาจ เข้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก
เขาช้อนร่างบางขึ้นอุ้มสาวเท้าไปยังเตียงกว้าง เขาวางนางลงอย่างเบามือก่อนขึ้นทาบทับร่างบางไว้ "ซิงเอ๋อร์ มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้า" เขาก้มลงจูบที่หน้าผาก ก่อนเลื่อนมาที่ดวงตาทั้งสอง เขาหยุดที่กลีบปากงาม ก่อนเงยหน้าสบตานางอีกครั้ง "ข้ารักเจ้า..."