รักร้าย..สายโหด

“นี่อะไร!!” รุ้งกวีกระชากประตูบานใหญ่เข้ามาในห้องผู้บริหารอย่างแรงแล้วโยนเอกสารในมือทั้งหมดใส่หน้าชายหนุ่มที่นั่งคิ้วขมวดอยู่
“อะไรกันครับรุ้ง?” // “หึ อะไรอย่างงั้นหรอ? จำเรื่องชั่วๆ ที่ตัวเองทำไว้ไม่ได้หรอ?”
“รุ้ง! เป็นบ้าอะไร คุณโวยวายอะไรใส่ผม มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ใช่! ฉันมันบ้า แต่ก็ไม่เลวไม่ชั่วแบบคุณ ..หยุด หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาแตะตัวฉัน.. ฉันรังเกียจคุณ” หญิงสาวตัวสั่นออกคำสั่งลั่นห้องเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าลุกจากเก้าอี้เตรียมเข้าหาเธอจนผู้ช่วยหน้าห้องต้องตามเข้ามาดู
“รุ้ง.. คุณเป็นอะไร สงบสติอารมณ์ก่อนได้มั้ย คุยกันดีๆ” อานนท์กัดฟันข่มอารมณ์ เขาไม่อยากรุนแรงต่อเธอและยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันเป็นอะไรงั้นหรอ... ดูเอกสารบ้าๆ พวกนั้นสิ ดูสิ.. คงจะจำได้นะว่ามันคือเอกสารอะไร ..ถ้าจำไม่ได้ก็ถามผู้ช่วยคุณดู” เธอปรายตามายังผู้ที่เข้ามาใหม่
“รุ้ง..เอ่อ.. คุณไปได้มันมาจากไหน?” อานนท์ถึงกับติดอ่างเมื่อดูเอกสารที่เธอโยนโครมใส่หน้าเขา
“ไม่ได้มีใครให้ฉันมาหรือมันไม่ได้บังเอิญหรอกนะที่เจอเอกสารพวกนี้ .. จะยอมรับรึยังว่าแกมันชั่วช้าขนาดไหน.. “ มือเล็กกำแน่นจนสั่น ริมฝีปากถูกขบจนเห็นรอยฟัน น้ำตาไหลโดยไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
“รุ้ง.. คือผม..” // “อย่าพยายามขอโทษอะไรในสิ่งที่พวกแกรวมหัวกันหลอกฉัน .. ฉันทำสำเนาเอกสารทุกชิ้นไว้หมดแล้ว แล้วฉันก็จะฟ้องพวกแกให้หมดตัวแบบที่ฉันเป็น!!” อานนท์ยืนตัวแข็งทื่อ
“โทรศัพท์เครื่องนี้ ฉันเจอมันที่หลังกระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่ห้องของนังสารเลวแฟนเก่าแก”
“อย่าพูดถึงปราลีแบบนั้น รุ้งกวี!!” อานนท์ขึ้นเสียงหากแต่เขาไม่ได้โกรธที่เธอเรียกจิกปราลี แต่เขาโกรธที่เธอควบคุมตนเองไม่ได้จนแสดงกริยาหยาบคายออกมา