ร้อยดาวตะวันเดียว [My Daylight]

“กับมันคุณสู้ขนาดนี้ด้วยหรือเปล่า หรือนี่เป็นโปรโมชั่นพิเศษสำหรับผมเท่านั้น จะได้เพิ่มรสชาติให้น่าตื่นเต้นขึ้น อย่าเสียเวลาเลยต่อให้แข็งๆ ทื่อๆ อย่างที่คุณเคยแสดงมา น้องชายผมมันก็แตกตื่นแล้วล่ะ แต่ถ้าคุณชอบความรุนแรงผมก็จะเล่นด้วยก็ได้ อย่างนี้ใช่หรือเปล่าที่คุณชอบ”

เขากระชากชุดราตรีสายสปาร์เก็ตตี้เล็กๆ คล้องไหล่ไว้จนขาด แล้วประกบริมฝีที่เจ้าของเบี่ยงหน้าหนีซ้ายขวาสุดชีวิต แต่ก็หนีไม่พ้น อาทิตยาฟาดกำปั้นทุบไหล่เขา ตามด้วยการเอาเล็บจิก เอานิ้วบิดเนื้อแรงๆ จนเขาเจ็บ เลยกดแขนเรียวไว้กับพื้น

ยกขาทับสองเรียวขาที่ถีบพื้นเพื่อเลื่อนให้ตัวหลุดพ้นจากการทาบทับ จนเหนื่อยหายใจหอบหนักเมื่อเรี่ยวแรงหมดสิ้น อีกทั้งก็รู้ชะตาตัวเองดีว่าไม่มีทางรอดแล้ว จึงได้แต่นอนนิ่งไม่ต่อสู้ขัดขืนใดๆ นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพียงเท่านั้น

“อ้อ!!! บีบน้ำตาด้วย บอกแล้วไงว่ากับผมไม่ต้องบิ้วมากหรอก แค่นี้น้องชายผมก็ตื่นจะแย่แล้ว”

อยากจะเถียงหรือด่าทอกลับเต็มกำลัง แต่ทำไม่ได้เมื่อเขาฉกลงไปปิดปากไว้ใหม่ แล้วจูบอย่างดุดันและรุนแรงอีก มือก็กระชากชุดออกจากร่างขาวด้วยความรุนแรงไม่แพ้กัน ไม่กี่วินาทีร่างเปลือยเปล่าก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เขาไม่รอช้ารีบก้มลงไปช้อนร่างเล็กไปหาเตียงที่รอต้อนรับเขาอยู่แล้ว ยิ่งเห็นเจ้าของร่างไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้านแล้ว เขายิ่งได้ใจรีบก้มลงไปหามอบจูบนุ่มนวลแทนแทนความรุนแรงเมื่อครู่นี้คนละเรื่อง เพราะต่อให้โกรธมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าทำให้เธอเจ็บอยู่ดี

และต่อให้เกลียดเธอที่เคยนอนทอดให้ชายอื่นเชยชมสักแค่ไหน สุดท้ายเขาก็ห้ามใจไว้ไม่ได้อยู่ดี เพราะมันคอยแต่เรียกร้องใกล้ชิดเธอ สัมผัสเธอ เป็นเจ้าของเธอ ทำให้เธอมีความสุขไปพร้อมกันา อุ้งปากอุ่นเลื่อนลงไปดื่มกินสองปทุมอย่างเป็นสุขจนลืมเลือนความโกรธที่มี

“ปล่อยฉันนะ!!! ไม่!!! ฉันไม่ไป!!! ปล่อย!!!”

แม้จะพยายามขืนกายไม่ให้ถูกลากไปหาเตียงสักแค่ไหน ก็ไม่อาจจะทานแรงกายชายได้ มือบางต้องรีบคว้าชายชุดที่เปิดขึ้นไปถึงต้นขาทันที เมื่อแรงเหวี่ยงของเขามีมาก จนขาแข้งปัดไปคนละทาง กระนั้นสาวสูงศักดิ์ก็ยังพยายามลุกขึ้นตั้งหลักเพื่อพาตัวเองหนีให้พ้นน้ำมือของเขา ที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายมาอยู่ในสถานการณ์อันย่ำแย่ขนาดนี้