โสเภณีเกรดต่ำ [สังเวียนพิศวาสซาตานทมิฬ]

ครั้งหนึ่งเขาเคยเกือบเป็น ‘พี่เขย’ ของหล่อน

แต่ตอนนี้หล่อนกลับเป็น ‘เมียบำเรอ’ ของเขา!

กลายเป็น ‘โสเภณีเกรดต่ำ’ ไร้ค่า ไร้ราคา

สิ่งที่เขาพรากไปไม่ใช่แค่ ‘เลือดพรหมจรรย์’ และ ‘ความสาว’

แต่เขาพรากไปทุกสิ่ง…

ไม่ว่าจะเป็น ‘ชีวิต’ ‘จิตวิญญาณ’ หรือแม้กระทั่ง ‘ลมหายใจ!’

เธอเจ็บ เธอปวด แต่เขาไม่แยแสเลยสักนิด

ในเมื่อหัวใจของเขานั้น ตอกตรึงไปด้วยความแค้น...

และ ‘เซ็กซ์ดิบเถื่อน’ ที่เขาพร้อมจะยัดเยียดให้เธออย่างสาสม!...

----------

“ฮึก…”

หญิงสาวเอาแต่สะอื้นไห้ ไม่ยอมพูดกับเทวินทร์เลยสักคำ

“ทำไม! เป็นเมียฉันแล้วมันน่าเสียใจตรงไหน แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้วถ้าไม่อยากโดนอีกรอบ” ดวงตาของเทวินทร์ฉายแววเอาจริง แถมน้ำเสียงที่เอ่ยออกมามันยังดุดันและน่ากลัว

“ที่ได้ไปมันยังไม่สาแก่ใจคุณหรือไงฮะ! คนเลว!”

เธอแผดเสียงเศร้าทั้งน้ำตา ระรัวกำปั้นที่มีแรงเพียงน้อยนิดลงบนอกแกร่งด้วยความเสียใจระคนโกรธกรุ่น

ชายหนุ่มรวบมือของหญิงสาวที่ทุบอกเขาไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วตวาดสั่งเสียงดัง “หยุด! ฉันบอกให้หยุด!”

“ฮือ…”

“จะแหกปากร้องอีกนานไหม?”

นางร้ายหน้าสวยเม้มปากเข้าหากันแน่น สะกดกลั้นน้ำตาที่กำลังหยดไหลรินเพื่อไม่ให้ไหลออกมาให้คนใจร้ายสมเพชเล่น

“นอน” เขาบังคับแล้วกอดเธอแน่น

โมรินสะอื้นออกมาไม่มีเสียง จะมีแค่น้ำตาเท่านั้นที่ไหลริน ผู้หญิงอย่างเธอเห็นว่าพรหมจรรย์นั้นทำให้เธอดูมีค่า เป็นรางวัลอันน่าภาคภูมิใจที่ธรรมชาติสร้างสรรค์มาให้ แต่ในขณะที่ผู้หญิงค่อนโลกเห็นสิ่งนี้เป็นเพียงเยื่อบางๆ เท่านั้น แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่ เธอทำอาชีพดารา ยอมเปลื้องผ้าแลกกับเงิน ใครๆ หรือผู้ชายคนไหนต่างก็มองว่าเธอเหมือนอีตัว อยากเข้าหาเพียงเพราะเรื่องอย่างว่า หากคนที่รักเธอจริงจนได้แต่งงานกับเธอ และเมื่อวันเข้าห้องหอมาถึง เขาคนนั้นจะรู้ ว่าเธอไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน

แต่ผู้ชายใจมารที่ชื่อเทวินทร์ก็กระชากมันไปจากเธออย่างไม่แยแส

“ฉันเกลียดคุณ”

“ใครสั่งให้รักมิทราบ นอน!”

โมรินสะดุ้งโหยง หลับตาปี๋ กลัวว่าคนใจร้ายจะข่มเหงเธออีก แล้วก็เผลอหลับไปในที่สุด