จอมนางเขย่าบัลลังก์มังกร

“ข้ารอเวลานี้มานานมากแล้วฝูเฟิน” วงแขนใหญ่ประคองร่างบางลงนั่งบนเตียงบรรทม
“ต่อไปนี้เจ้ากับข้าก็จะเป็นคนๆ เดียวกันแล้ว ข้าดีใจมากที่จะนอนเคียงคู่กับเจ้าและได้กอดเจ้าทุกวัน” ใบหน้ารูปไข่ เบี่ยงหนีริมฝีปากหยักได้รูปที่พร้อมจะจู่โจมตลอดเวลา
“ทรงเปลี่ยนฉลองพระองค์ก่อนเถอะเพคะฝ่าบาท เดี๋ยวหม่อมฉันช่วย”
“เจ้านี่มันยังไง ชอบเปลื้องผ้าข้าอยู่เรื่อย แต่ครั้งนี้ข้าเต็มใจให้เจ้าถอดนะเพราะยังไงคืนนี้เราก็ไม่จำเป็นต้องสวมใส่อะไรหลับนอนอยู่แล้ว มันเป็นธรรมเนียม” เสียงนุ่มกระเซ้าแหย่ผู้เป็นเมียให้คล้อยตามในสิ่งที่บอก
“มีธรรมเนียมแบบนี้ด้วยเหรอเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เคยทราบมาก่อน” ฝูเฟินชะงักมือที่กำลังปลดเปลื้องฉลองพระองค์อยู่ จ้องตาคนพูดไม่กระพริบ
“มีสิ มันเป็นธรรมเนียม ธรรมเนียมที่ข้าเป็นผู้คิดค้นขึ้นมาเอง” ฮ่องเต้เฉินหัวเราะด้วยความชอบใจ แต่ฝูเฟินกลับชักสีหน้าใส่เพราะรู้ว่าตัวเองโดนอำ
“นี่ยังไม่ทันข้ามคืน พระองค์ก็ทรงหลอกลวงหม่อมฉันเสียแล้ว แล้วอย่างนี้จะให้หม่อมฉันเชื่อใจพระองค์ได้อย่างไรกัน” ใบหน้าสวยสะบัดหน้างอนหนี ฝ่ามือใหญ่เชยคางกลับมาสบตาให้เห็นถึงความจริงใจที่สื่อออกมา
“เจ้าจำได้ไหมว่า ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าคุยอะไรกับพ่อของเจ้าในห้องวันนั้น”
“จำได้เพคะ แต่พระองค์ก็ไม่ทรงบอก ทั้งๆที่ หม่อมฉันอยากรู้”