ดรุณีรสหวาน

“คะ คุณ...ท่าน...”
“หืม ว่าไงจ๊ะ ตกลงจะไปหยิบผ้าให้มั้ย แล้วเมื่อไรจะเลิกเรียกฉันอย่างนั้นสักที”
“คะ คุณท่านถอยออกไปค่ะ นะ หนูจะหยิบผ้าให้”
โยษิตาล่ะล่ำล่ะลักบอกและทำท่าเหมือนจะเดินหนีเลยถูกร่างใหญ่เอื้อมมาคว้าข้อมือ ไม่ทันที่จะเปิดปากห้ามปรามเขาก็ฉวยโอกาสรั้งหล่อนเข้าไปหาพร้อมกับยื่นหน้ามาตัดพ้อเสียงอ่อน
“ฉันอยากได้ยินหนูแยมเรียกฉันอย่างอื่น”
“คะ คุณท่าน ปะ ปล่อยค่ะ ปล่อยหนู”
“ไม่ปล่อย หนูแยมต้องเรียกฉันว่าคุณใหญ่ก่อน”
“ถ้าเรียกแล้วจะปล่อยหนูใช่มั้ยคะ”
“ก็เรียกก่อนสิ เบื่อ...ไม่อยากได้ยินแล้วคุณท่านๆ”
“ก็ได้ค่ะ คะ คุณใหญ่ หนูเรียกแล้ว ปล่อยหนูสิคะ”
“เหมือนไม่เต็มใจยังไงไม่รู้ ไหน...ลองเรียกใหม่อีกทีสิ คุณใหญ่ขา ปล่อยหนูนะคะ หนูจะไม่ดื้อ จะเชื่อและทำตามคุณใหญ่บอกทุกอย่าง”
“นะ หนูจะไม่ดื้อแล้ว จะเชื่อและทำตามคุณใหญ่บอกทุกอย่าง ปล่อยหนูนะคะคุณใหญ่ขา”
“โอย...ขนลุก ฉันชอบจังเลย อยากได้ยินหนูแยมเรียกคุณใหญ่ขาอีกสักที ได้มั้ย ไหนบอกจะไม่ดื้อไง สิจ๊ะ ขออีกที”
“คะ คุณใหญ่ขา”
“ขา...ให้ตายสิ ได้ยินรอบนี้ไม่ใช่แค่ขนแล้วล่ะที่ลุก หนูแหยมจ๋า ได้ยินเสียงหวานๆ เรียกอย่างนี้แล้วอย่างอื่นฉันชักจะลุกแล้วสิ”