กาลครั้งหนึ่ง

ข้าพเจ้าขอสารภาพว่าไม่รู้จะเขียนคำนำอย่างไร ข้าพเจ้าลังเลว่าจะเล่าเรื่องสั้นหญิงรักหญิงเรื่องแรกของข้าพเจ้าซึ่งเกี่ยวกับแม่บ้าน ผู้หนีตามโจรผู้หญิงในคืนที่สามีไม่อยู่ หรือจะเล่าถึงเรื่องจริงตอนจบของเรื่องฉันเกลียดหล่อน ที่ข้าพเจ้าทราบมาว่าเลิกกันแล้วในที่สุด

หรือจะอวดว่าหน้าตาอย่างข้าพเจ้าก็มีสาวสวยผู้สวมรองเท้าสีนํ้าเงิน มาเลี้ยงกาแฟและหักมุมตรงที่สุดท้ายหล่อนชวนทำขายตรง หรือข้าพเจ้าอาจบอกด้วยก็ได้ว่า แอบชอบคนนั้นคนนี้มากเท่าเรื่องสั้นที่แต่ง

ทีแรกข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าเลือกไม่ได้ก็เล่าทุกเรื่องนี่แหละ แต่ครูภาษาไทยก็ยํ้าว่า คำนำควรกระชับและให้ได้ใจความ

ดังนั้นหลังจากไตร่ตรองและปรึกษาครูคนดังกล่าวแล้ว ข้าพเจ้าจึงขออนุญาตนั่งพับเพียบลงกับพื้นอย่างที่ครูภาษาไทยสอน (เก็บเท้าให้มิด หลังตรง วางมือซ้ายบนมือขวา ไม่ใช่ค่ะนักเรียน มือต้องวางบนหน้าขาซ้ายเสมอนะคะ หลังตรงค่ะ) เพื่อแสดงความขอบคุณอย่างหาที่สุดมิได้แก่ผู้เกี่ยวข้อง แต่ถ้าจะหาที่สุดให้ได้ ก็คงเป็นหว่างอกของผู้อ่าน ซึ่งนิ้วมือเรียวงามของข้าพเจ้าพนมกราบลงไป หลังจากนั้นท่านจะลูบหัว ลูบไหล่ ก็สุดแท้แต่จะกรุณา
ทั้งนี้ผู้อ่านก็อาจจะไม่ได้อ่าน หากไม่ได้รับโอกาสตีพิมพ์ กราบครั้งต่อมาจึงเป็นบนตักของสำนักพิมพ์สะพาน และก้มค้างไว้ 10 วินาที 3 วินาทีแรกขอบคุณสำหรับการพิมพ์เรื่องยาว The Village 3 วินาทีหลัง สำหรับรวมเรื่องสั้นเล่มนี้ และอีก 4 วินาที แถม

อีกกราบหนึ่ง ข้าพเจ้ามอบแด่ครอบครัวซึ่งสนับสนุนทุกสิ่งที่ข้าพเจ้าทำ หรือกำลังจะทำ แม้จะไม่สมเหตุสมผลเพียงใดก็ตาม

ข้าพเจ้ายังพบข้อบกพร่องอยู่ จึงขอจบด้วยประโยคเชยๆ ของคำนำโดยทั่วไปว่า หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้

ข้าพเจ้า