มารยาทรายใต้ตะวัน

เรือนกายระเหิดระหงสะโอดสะองพลิ้วสะบัด....
สะโพกสาวไหวส่ายระรัวตามท่วงทำนองเพลงที่เร่งเร้า...
เสียงกำไลข้อมือและข้อเท้ากระทบกันเป็นจังหวะระรัวตามการเคลื่อนไหวร่างกายประสานเสียงดนตรีจังหวะถี่ๆ ก่อเกิดความเร่งเร้า มอมเมาบีบหัวใจผู้จับจ้องให้เคลิ้มคล้อยไหวหวั่น...
นางระบำสาวชม้ายชายตา ทิ้งสายตายั่วยวนให้คนมองได้รุ่มร้อนกับมนตร์เสน่ห์ของเรือนร่างที่อะร้าอร่ามด้วยความสดสาว
เป้าหมายของเธอ คือชีคหนุ่มผู้งามสง่า ผู้ซึ่งพรากชีวิตบิดาและยัดเยียดข้อหากบฏ ความอัปยศและความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ ชีคฮาเลอันจะต้องชดใช้!!!
**************
“แต่ก็มีหิ่งห้อยตัวเมียบางประเภทชอบกินหิ่งห้อยด้วยตัว ตัวเมียจะกะพริบแสงหลอกล่อเพื่อให้ตัวผู้เข้ามาติดกับ แล้วเจ้าล่ะ ญามีลตัวน้อยเจ้าเป็นแบบไหน”
“ขะ...ข้า ไม่รู้หรอก”
ไคร่าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอเห็นความเร่าร้อนในดวงตาของเขาท่ามกลางอากาศที่เย็นเยียบขึ้นทุกขณะ และความร้อนจากสายตาทำให้ร่างกายบางของเธอสะท้าน
ฮาเลอันกดยิ้มมุมปาก ทอดสายตาโลมเล้า เสียงที่เปล่งออกมาต่ำพร่าข้างแก้ม ใกล้จนลมหายใจอุ่นอ้าวรินรดแก้มใส
“ข้าว่าเจ้าเป็นแบบที่สอง สัญญาณจากเจ้าล่อลวงข้าให้หลงใหลพร่ำเพ้อ”
“ข้า...เปล่าเสียหน่อย ท่านกล่าวหาข้าแล้วท่านชีค” เธอเถียงเสียงสั่น เมื่อชายหนุ่มทำเหมือนจะจูบแก้มแต่ไม่จูบเลื่อนเลยใบหน้ามาถึงริมฝีปากอิ่ม ตาคมเหลือบขึ้นมองสบตาหวาน
“ที่น่าแปลกคือข้ายอมเป็นภมรผู้ที่โง่งมขอเพียงได้ลิ้มรสความสดสวยของเจ้าแค่เพียงครั้ง ไคร่า... เจ้าว่าข้าบ้าหรือเปล่า”
“ฮาล...”
ไคร่าโทษว่ามันเป็นเพราะบรรยากาศที่เหมือนอยู่ท่ามกลางสวนสวรรค์ ความงดงามเหล่านี้ล่อลวงให้เธอเคลิ้มคล้อยจนไม่ขยับห่างเมื่อปากเข้มได้รูปกดลงมาหา แนบนาบเฉียงทับเรียวปากอิ่มอุ่น บดเคล้าคลอคลึงอ่อนโยน
จุมพิตอ่อนโยนแสนวาบหวามทำให้ร่างงามสั่นสะท้านในอ้อมแขนแกร่งอบอุ่นของชีคหนุ่ม ปากอุ่นอ้าวของเขาแนบเคล้าสอดเรียวลิ้นสากร้อนไม่แพ้ลมหายใจเข้ามาพัวพันตวัดไล้เกาะเกี่ยวลิ้นนุ่ม หยอกเย้าเคล้าคลอก่อนจะดูดดุนดึงรัดเข้าดูดกลืน สัมผัสอ่อนละมุนเร่งเร้าขึ้นในทุกนาที
เสียงครางสั่นๆ แผ่วพร่าจากลำคอเล็กสลับกับเสียงหอบหายใจ ร่างงามสะท้านสั่นระริกจนต้องบิดกายเร่า เมื่อมือหนาเริ่มเคลื่อนไล้จากใบหน้าลงมาตามสีข้างละมุน
“ฮาล...”
ไคร่าเผลอเรียกชื่อชีคหนุ่ม น้ำเสียงแม้สั่นพร่าแต่เร่งเร้าอยู่ในที พร้อมกับมือที่ขยุ้มเล็บกับไหล่กว้างแน่น ปากอิ่มบวมช้ำสั่นระริกจนต้องขบกัดเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงครวญครางอันน่าละอาย ร่างกายชาตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า
เธอต่างหากที่กำลังถูกหลอกล่อจับกิน...
**************
“ฆ่าข้าเสียสิ ไม่งั้นมีโอกาสเมื่อไหร่ข้าจะฆ่าท่าน”
เสียงหวานกราดเกรี้ยวกรีดลงบนเนื้อหัวใจแกร่ง ใช่แต่เขาที่เจ็บ คนพูดก็เจ็บเจียนขาดใจไม่แพ้กัน หากจำใจต้องพูดแบบนี้ เพื่อเตือนสติตัวเองไม่ให้เผลอแสดงความอ่อนแอ
ชายหนุ่มหัวเราะเสียหยันในลำคอ ดวงตาจับจ้องนวลหน้างามภายใต้แสงจันทร์เสี้ยวในคืนแรม
“เจ้าฆ่าข้าไปแล้วไคร่า ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นกับความรักที่มีให้เจ้า”
“ทะ...ท่าน”
****************