หลงเงาลวง

เขา ‘ภูวินท์’ ไม่ต่างจากเปลวเพลิงที่รุ่มร้อนดั่งเพลิงอเวจี พร้อมผลาญเผาเธอให้มอดไหม้เป็นจุณทุกเมื่อ
แต่เธอ ‘ช่อแก้ว’ กลับเก็บเปลวเพลิงนั้นไว้ในหัวใจ หวังได้รับเพียงไออุ่นในยามที่ใจเหน็บหนาว
หนึ่งคนต้องการผลาญเผา อีกคนต้องการเพียงที่พักพิง
สุดท้ายหัวใจของเธอจะมอดไหม้ หรือเปลวเพลิงนั้นจะมอดดับ
เขาเท่านั้นคือผู้กำหนด

*********
“พ่อออ...ช่วยช่อด้วย”
“อะไรนะเด็กน้อย นี่เธอคิดว่าพ่อเธอจะมาช่วยเธอได้อย่างนั้นหรือ หึ ๆ ตื่นจากความฝันได้แล้วครับคุณหนู” ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่พยายามดิ้นรนให้หลุดรอดจากพันธนาการของเขาด้วยความสะใจ
แววตาที่เคยเย่อหยิ่งถือดีตอนนี้ทั้งตื่นตระหนกและร้าวรานราวกับแววตาลูกกวางน้อยที่กำลังติดอยู่ในกรงเล็บของเสือร้าย เขากำลังมีความสุขกับการได้ข่มเหงรังแกคนไร้ทางสู้ แม้จะผิดวิสัยตัวเองแค่ไหน แต่ผู้หญิงคนนี้สมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะได้รับมัน

****
ฉบับปรับปรุงใหม่ปี 2565 นะคะ