อุบัติรักจอมมาร

ยามรัก...ดวงดารา เอื้อมคว้ามาแทบเท้า
ยามชัง...ราวไฟกัลป์ แผดเผาจนสิ้น...มิสาแก่ใจ

“วิเศษที่สุด ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” เสียงพร่าเอ่ยพร้อมกับครอบครองเรียวปากอิ่มอย่างหนักหน่วง
เพียงไม่นานสองร่างก็เปลือยเปล่า แววตาคมทอดมองร่างบางอย่างแสนสิเน่หา เขาไม่เคยลืมเลือนสัมผัสจากเธอ มันสุขสมและไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแทนที่ได้ เพราะระหว่างเขากับเธอมันไม่ใช่เซ็กส์ แต่เป็นการร่วมรักที่สวยงาม อิ่มเอมแต่ไม่เคยเบื่อหน่ายหรือเพียงพอ
“อย่าต่อต้านผมที่รัก” เสียงพร่ากระซิบใกล้พร้อมกับร่างใหญ่ที่เคลื่อนเข้ามาแนบชิดก่อนจะบดเบียดเข้าหาร่างบางจนถึงแก่น ร่างทั้งร่างสะท้านเฮือกพร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างเสียวซ่านที่ทำให้ฟาบิโอแทบคลั่ง ร่างสูงแนบนิ่งไม่กล้าขยับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน เธอกลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ทั้งที่มีลูกชายตัวน้อยแล้วก็ตามที
“ปล่อยฉัน” หญิงสาวเอ่ยเสียงพร่า พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ ต่อต้านจอมมารที่กำลังจะครอบงำเธอ
“สายไปแล้วทูนหัว รับผมเอาไว้ แล้วไปกับผม...นิด”
ร่างสูงขยับช้าๆ พร้อมกับเสียงคำรามหนัก มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาสอดประสานกับมือเรียว บีบแน่นตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้น เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายไปทั่วทั้งสองร่าง ความสุขสมประดังเข้าใส่ด้วยแรงปรารถนามากล้น
“นิด...นิดจ๋า ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” เอ่ยพลางจุมพิตไปทั่วดวงหน้างาม
“ฟาบิโอ”
“เรียกอีกซิที่รัก...เรียกชื่อผม”