คืนราคะ

ธัญ – ม่านมุก

"จะไม่ยอมบอกฉันจริงๆ เหรอ ว่าเธอเป็นใคร" ชายหนุ่มเริ่มอยากรู้จักเธอแบบจริงๆ จังๆ ขึ้นมาแล้ว

"ฉันอยากเป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไปเท่านั้นค่ะ" ม่านมุกยังคงปฏิเสธอีกเช่นเคย หญิงสาวแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรง ทว่าคนข้างบนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ

"อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้... สองแสนที่จ่ายไปฉันต้องได้มากกว่าห้ารอบ" พี่ธัญทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่ทำให้ม่านมุกต้องหวาดหวั่น แล้วก็เป็นดังนั้นอย่างที่เขากล่าว
จบรอบที่หนึ่งก็ตามมาด้วยรอบสอง รอบสาม และรอบที่สี่ จวบจนฟ้าแปรเปลี่ยนสี เขาถึงยอมหยุดการคุกคามตักตวงจากร่างกายของหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจ

อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันทำให้เธอต้องมาเจอเขาก็จริง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่มาจากการตัดสินใจของเธอเองทั้งนั้น

นี่เธอทำถูกแล้วใช่ไหม เธอเลือกถูกแล้วใช่รึเปล่า
แม่คะ หนูมุกขอโทษนะคะที่ต้องใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้เงินมา...

…………………………………………………

เคียงเมฆา – ธีร์

"อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดีแล้ว พี่จะได้ถือโอกาสแนะนำอย่างเป็นทางการเสียที ธีร์ นี่เคียงเมฆาเพื่อนพี่ ประวัติก็ก็อย่างที่เคยเล่าคร่าวๆ ไปแล้ว แต่ถ้ายังมีอะไรไม่เคลียร์ถามพี่ได้" พูดกับน้องจบก็หันไปอีกฝั่ง

"ส่วนเมฆา นี่ธีร์ น้องชายพี่เอง คนที่เคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ นั่นแหละ ธีร์คงอายุน้อยกว่าแกสักสองสามปีได้"

"ยินดีที่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการนะครับน้องธีร์" เคียงเมฆายื่นมือออกไปทำความรู้จักอย่างเป็นทางการ

"ครับคุณเคียงเมฆา" ด้วยเห็นแก่หน้าพี่ธีร์ก็เลยต้องทำตามมารยาท คุณหมอหนุ่มยื่นมือออกไปเช่นกัน มือบางจับมือของอีกคนเบาๆ

"เรียกพี่เมฆาก็ได้" เคียงเมฆายิ้มมุมปากบางๆ ส่งแววตายียวนให้แล้วบีบมือนุ่มๆ เล็กน้อย

"ผมไม่เรียกใครว่าพี่ ถ้ายังไม่สนิท" ธีร์จ้องตากลับอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตร มือขาวพยายามจะถอนออก แต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงเอาไว้

"สักวันพี่จะทำให้เราสนิทกันมากกว่านี้ และนายจะต้องได้เรียกพี่ว่าพี่ แน่ๆ" เคียงเมฆามองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นอย่างหมายมาด มือหนาลงน้ำหนักคลึงมือขาวบางของคุณหมออย่างตั้งใจ

"คงจะยากหน่อยนะครับ เพราะผมไม่สนิทกับใครง่ายๆ" ธีร์พยายามชักมือออกแรงขึ้น แต่ก็ยังไม่หลุด

"ปล่อยมือผมได้แล้วครับ"

"พี่ยังไม่อยากปล่อยเลย เผื่อจับมือธีร์นานๆ แล้วความสนิทของเรามันจะเพิ่มขึ้น" เคียงเมฆายึดมือนั้นไว้แน่นกว่าเก่า

"พี่ธรรศ ถ้าเพื่อนพี่ยังไม่ยอมปล่อยมือผม ผมจะฟาดด้วยสเต็ทนี่จริงๆ ด้วย" ธีร์พูดกับพี่เป็นเชิงขอถ้าจะต้องทำอะไรที่ไม่ไว้หน้า แต่ดวงตากลับจ้องอีกคนเขม็ง มืออีกข้างดึงสเต็ทโตสโคปออกจากคอแล้วเงื้อขึ้นเตรียมฟาด

"ฟาดมาฟังเสียงหัวใจพี่เหรอ" เคียงเมฆายกยิ้มท้าทาย

"จะลองดูไหมล่ะ ว่าจะได้ฟังเสียงหัวใจหรือได้เลือด"

…………………………………………………

ธรรศ – พลอยลดา

"คุณหลบหน้าผมทำไมลดา" ทันทีที่มีโอกาสธรรศไม่รอช้าที่จะถามเรื่องที่ค้างคาใจเขา

"เราไม่ควรเจอกันบ่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนค่ะ" หญิงสาวตอบก้มหน้าหลบสายตาเขา

"แล้วผมโทรไปทำไมไม่รับ" ธรรศเสียงเข้มขึ้นอย่างคุมไม่ได้

"มันก็คงไม่ดีนักที่ฉันจะคุยกับคุณมากกว่าคนที่เป็นคู่หมั้นของฉัน"

"เหตุผลแค่นี้เหรอที่คุณจะตัดแม้แต่ความเป็นเพื่อนกับผม" ตั้งแต่หมั้นกับพี่ชายของเขา ระหว่างพลอยลดากับเขาก็เปลี่ยนไปจนธรรศยากจะทนรับ

"ฉันอายุมากกว่า ฉันเป็นพี่คุณนะคะ ไม่ใช่เพื่อน" เธอไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอะไรมาพูด ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก็ขอให้จบไปตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า

"พี่หรือเพื่อนมันต่างกันตรงไหน มันขึ้นกับการที่คนสองคนคบกันด้วยใจไม่ใช่เหรอ"

"ก็เพราะคนสองคนอาจจะคิดไกลเกินกว่าที่ควรจะเป็นยังไงล่ะคะธรรศ ถ้าคุณจะพูดเรื่องนี้ฉันคงต้องขอตัว" หญิงสาวเตรียมที่จะหนี

"ใครคือคนขีดเส้นว่ามันควรหรือไม่ควร ผู้ชายที่รักผู้หญิงอายุมากกว่ามันผิดตรงไหน บอกผมมาสิพลอยลดา" แววตาคมวูบไหว มือหนารีบคว้าข้อมือบางเอาไว้ กล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไปอย่างเหลืออด

“ผมรักคุณ ผมรักคุณได้ยินไหม”

"คุณ!!"

"ผมจะไม่ยอมให้คุณหลบหน้าผมอีกแล้วลดา"

พลอยลดาชะงักงันเมื่อถูกอีกฝ่ายดันร่างเข้าประชิดติดกำแพงข้างประตู พยายามกักตัวเธอไว้ไม่ให้ไปไหนด้วยสองแขน

“อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ คุณเป็นน้องชายของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของฉันนะ"


…………………………………………………

อัศวิน – แพรดาว

"อ้าว!! คุณเป็นเกย์ไม่ใช่หรอคะ" หญิงสาวเผลอก้าวถอยไปด้านหลัง ดวงตากลมมองอีกคนจนแทบจะถลนออกมา

"ใครบอก? หรือเธอคิดเอง?" พอได้ยินคำนี้ เขาถึงขั้นตาขวางขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มก้าวเข้าหาคนพูดอย่างเอาเรื่อง

"คุณกำลังเล่นตลกอยู่ใช่ไหม แกล้งฉันอยู่ใช่หรือเปล่า?" เสียงเล็กเริ่มสั่นไหว เมื่อเห็นใบหน้าเอาจริงเอาจังแบบนั้น

ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เล่นแต่งเนื้อแต่งตัวเนียบ เป๊ะเว่อร์ขนาดนี้ ชายแท้ที่ไหนเขาทำกันเล่า ได้แต่คิดในใจเบาๆ คนเดียว

"จะยังตลกได้อยู่ไหม ถ้าฉันจะพิสูจน์ความเป็นชายกับเธอ?"