เงาใจใต้ไฟแค้น

เขายังจำได้ตากลมโตฉายแววตื่นๆ เมื่อเขาบอกว่าอาจจะเผลอจูบหล่อนเข้าให้ ถ้าหล่อนยังขืนยิ้มซุกซนที่เขาเห็นเป็นยิ้มที่ออกจะชวนใจ...ให้ตายเถอะ! เป้าหมายของเขาคือการแก้แค้นไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเวลานึกถึงผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา หัวใจเขาถึงได้รู้สึกอ่อนโยนและหวามไหวแปลกๆ

อวภาส์ประหลาดใจที่จู่ๆ ดวงตาคมสีสนิมเหล็กที่กำลังฉายประกายฉ่ำหวานก็เปลี่ยนเป็นเครียดเข้ม
“มีอะไรหรือคะ?”
“มีอะไร?”
เขาย้อนถาม สีหน้าแววตาคืนสู่ปกติในพริบตา
“ช่างเถอะค่ะ ไม่มีอะไร” ถึงจะพูดไปเหมือนตัดบท แต่ลึกลงไปหล่อนรู้สึกน้อยใจว่าเขามีอะไรอะไรในใจที่ไม่ต้องการให้หล่อนรู้
“ขอตัวก่อนนะคะ”
หล่อนพูดพร้อมกับลุกขึ้น ตั้งใจจะเดินไปจ่ายเงินค่าอาหารที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์เองเลยทีเดียว หลังจากกวาดสายตาแล้วพบว่าพนักงานของทางร้านกำลังให้บริการแขกโต๊ะอื่นๆ ไม่มีใครว่างให้หล่อนเรียกมาเช็คบิลที่โต๊ะ แต่ก็หมดโอกาสเดินออกเมื่อข้อมือบางถูกยึดเอาไว้
“ปล่อยค่ะ” บอกเสียงมึนตึง
“ไม่ปล่อย โธ่...โกรธอะไรผมก็ช่วยบอกให้รู้ตัวบ้างสิ แล้วก็นั่งลงก่อน อะไรอยู่ๆ ก็จะมาทิ้งกันไปง่ายๆ”
เสียงออดๆ ประกอบสายตาเว้าวอนแทบจะทำเอาเนื้อตัวหล่อนกลายเป็นวุ้น อย่าว่าแต่จะลืมโกรธ ลืมน้อยใจเขาเลย จนต้องรีบกลับนั่งลงตามเดิมก่อนแข้งขาจะหักพับเอาดื้อๆ
“แววถามถึง...ทศยุทธ์” เขาพูดเมื่อหล่อนนั่งลงแล้ว “ถ้าเขาจะไม่ชอบผม ผมก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เคยได้สนิทสนมกันมาก่อน เพราะฉะนั้นอย่าโกรธเลยถ้าผมจะไม่อยากพูดถึงเขา ไม่อยากนึกถึงว่า... เขารู้จักแวว สนิทสนมกับแววกว่าที่แววยอมสนิทสนมกับผม”
“คุณพูดเหมือนอิจฉาคุณทศ?” อวภาส์มองเขาอย่างแปลกใจ
เขาปล่อยมือหล่อน ตาคมปลาบหลุบลงมองโต๊ะอยู่อึดใจก่อนกลับขึ้นสบตาหล่อน ยอมรับเสียงหนัก
“ครับ! ผมอิจฉาเขา อิจฉาที่เขา...ได้มีโอกาสใกล้ชิดแววก่อนผมหลายปี แต่จะว่าไป ผมอิจฉาผู้ชายทุกคนที่แววให้ความสนิทสนมด้วยไม่ว่าหนุ่มหรือแก่ เพราะอะไรรู้ไหม” เขาถามแล้วก็ไม่รอคำตอบ พูดติดต่อกันไป “ผมหึง ทั้งหึงทั้งหวง แม้กระทั่งรอยยิ้มของแวว ผมก็อยากสงวนเอาไว้สำหรับผมคนเดียว ไม่อยากให้แววแจกจ่ายให้คนอื่น”
“คุณมัชฌัน!”