ลมหายใจแห่งวายุ

เขาคือเพื่อนพี่ชายที่แอบหลงรักน้องสาวของเพื่อนโดยไม่รู้ตัว
ส่วนเธอคือเด็กสาวที่เอาแต่แอบหลงรักรุ่นพี่! โดยมองข้ามใครบางคนไปเช่นกัน เรื่องชุลมุนของคนแอบรักจึงเริ่มต้นขึ้น

--------------------------------------

สามเดือน! คือเวลาที่ฉันอยากมาอยู่ใกล้กับเขาก่อนจะห่างกันไป
สามเดือน! คือเวลาที่มันสั้นมากสำหรับฉัน แต่เพราะไม่อาจปลอมตัวไปเป็นคนรับใช้เหมือนในละคร นั่นเพราะเป้าหมายอยู่คอนโดมิเนียม จะไปสมัครเป็นแม่บ้านก็เต็ม ถามย้ำกี่ทีนิติบุคคลก็ยังไม่รับเพิ่ม ยามรักษาความปลอดภัยเองก็ด้วย จะไปซื้อห้องอยู่ข้างๆ หรือชั้นเดียวกันเพื่อส่งสายตาปิ๊งๆ หรือหาจังหวะขอความช่วยเหลือห้องก็เต็มอีก…เฮ้อ!
รักครั้งนี้ของฉันมันช่างมีอุปสรรคเหลือเกิน ทางออกเดียวที่คิดได้ในตอนนั้นคือมาใกล้ชิดกับพลังงานลึกลับที่มีอิทธิพลต่อใจฉันที่ทำงานมันเสียเลย ถึงขนาดไปบนบานศาลกล่าวก็ยอม นี่คงต้องหาเวลาไปวิ่งแก้บนสักวัน...อิอิ
เนื่องจากมีเวลาแค่สามเดือน ฉันจึงต้องทำทุกวันให้มีค่ามากที่สุด ฉันเริ่มวางแผนอันชั่วร้ายในหัว คิดไปคิดมาจึงเตะปลั๊กพ่วงและนั่นทำให้คอมพิวเตอร์ฉันดับสนิททันที
“พี่อ้อยคะ คอมหนูพังจะติดต่อฝ่ายไอทีได้ที่เบอร์ไหนบ้างคะ” สีหน้าและแววตาของฉันใสซื่อสุดๆ แต่ในใจนั้นลิงโลด เพราะฉันจะได้เจอคนที่อยากเจอแบบใกล้ๆ ได้สบตา ได้คุย ได้บอกว่าฉันก็ทำงานที่นี่เหมือนกัน อยากรู้จังว่าถ้าเขารู้จะทำหน้ายังไงนะ

--------------------------------------

ผมจงใจมอมเหล้าจิณณ์ ใช่แล้วครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก นั่นก็เพราะผมมีอะไรจะสารภาพแต่กลับไม่กล้าพอที่จะพูดออกไปตรงๆ
เหล้าที่มีก็ร่อยหรอ เพิ่งรู้ว่าจิณณ์ก็คอทองแดงเหมือนกัน ส่วนสันต์นั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะต่อให้ขนเหล้ามาทั้งโรงงานก็มอมมันไม่ได้
นั่งดื่มกันไปมา โดยผมแอบเทเหล้าทิ้งเสียเป็นส่วนใหญ่ นั่นเพราะกลัวจะเป็นฝ่ายเมาเสียเอง กระทั่งเห็นว่าจิณณ์เริ่มกรึ่มๆ ครึ่งเมาครึ่งมีสติ ผมรีบยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มเพื่อดึงความกล้าชนิดรวดเดียวหมด
“จิณณ์ ข้ามีอะไรจะสารภาพว่ะ”
“อะไร”
“ข้าคิดว่าข้าคิดไม่ซื่อกับน้องสาวเอ็ง”
“ยังไงที่ว่าคิดไม่ซื่อ”
“ข้าชอบปาย”
“อืมม์…ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เดี๋ยวๆ ตะกี้เอ็งว่าอะไรนะไอ้ลม” จิณณ์มันหันมามองหน้าผมนิ่ง แววตาของมันราบเรียบไม่โกรธไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ แบบนี้มันยิ่งน่ากลัว แต่ผมมาถึงขั้นนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน
“ข้าบอกว่า ข้าชอบปาย น้องสาวเอ็ง”
“ไอ้เพื่อนสารเลว นี่เอ็งคิดจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาบ้านข้าเหรอวะ ปายคือน้องสาวข้าเป็นเหมือนน้องสาวเอ็งนะเว้ย” จิณณ์โถมตัวเข้าหาผมทันที ขนาดมันเมาแรงยังเยอะราวกับช้างตกมัน
“น้องสาวเอ็งคนเดียวไม่เกี่ยวกับข้า”
“อ้าว! ไอ้นี่”

--------------------------------------

“โอ๊ย…เกลียดชะนีเล่นตัว” กดรับเสร็จยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยทักทาย เสียงของพุฒิก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เอ้า! จู่ๆ แกจะมาว่าฉันทำไมล่ะเนี่ย”
“ก็แกเล่นตัว พี่ลมชอบแทนที่จะชอบตอบกลับลีลาตากระเบื้องมันแก้ว ทีไปชอบไอ้กราฟกลับอยากบอกชอบวันละหลายสิบหน ฉันล่ะสับสนแทนคนมีมดลูกอย่างแกจริงๆ” คำเปรียบเปรยลีลาตากระเบื้องมันแก้วเอยหรือสับสนแทนคนมีมดลูกที่พุฒิพูดมานั้นทำเอาฉันขำก๊าก มันนี่สรรหาคำมาพูดจริงๆ แต่อย่าถามเอาความหมายเพราะบางทีคนพูดมันก็ไม่รู้ แค่สรรหาคำมาพูดให้พ้องกันเท่านั้นเอง
“เออน่ะ ฉันแค่ต้องการเวลาเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างเท่านั้นเอง”
“พิสูจน์อะไร ไหนว่ามาซิ”
“ไม่รู้”
“โอ๊ย! ยัยปาย แกนี่มัน” ฉันนึกหน้าพุฒิออกได้ในทันทีว่ามันต้องมองบนพร้อมกับเบะปากอยู่แน่ๆ
“เอาน่ะแก เวลาที่ฉันบอกก็แค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้นานสักหน่อย”
“ระวังชะนีจะคาบพี่ลมไปรับประทานเอานะยะ คนนั้นไง ชื่ออะไรนะ ที่แกบอกว่ามาหาพี่ลมบ่อยๆ”
“คุณแพรวนภา”
“เออๆ คนนั้นแหละ”
“ถ้าพี่ลมจะชอบคุณแพรวนภาป่านนี้คงชอบไปนานแล้วมั้ง”
“มั่นใจไปอี๊ก”
“ก็มันจริง ฉันมั่นใจว่าพี่ลมไม่ใช่คนที่จะชอบใครง่ายๆ” อย่าถามต่อเชียวว่าฉันเอาอะไรมามั่นใจแบบนั้น เพราะฉันเองก็ไม่มี นอกจากความรู้สึกของตัวเองล้วนๆ
“คนสวยๆ ไม่ชอบที่แท้พี่เขาก็ชอบของแปลกแบบแกนี่เอง”
“ไอ้พุฒิบ้า ฉันแปลกตรงไหนยะ ไหนว่ามาซิ”
“แปลกเพราะคนไม่ชอบแก แกก็ดั้นจะไปบอกชอบเขา แต่คนที่เขาชอบแก แกก็ดั้นทำเฉยใส่ แม่นางลีลา” นั่นไง...ฉันถูกพุฒิแขวะอีกจนได้ เลือดถึงกับซิบๆ แต่ฉันกลับชินเสียแล้ว
“นิดนึงเองแก ไม่ได้มากมายอะไรเลย เพราะขืนตอบรับเร็วๆ เดี๋ยวพี่เขาก็หาว่าฉันใจง่ายเอาหรอก เพิ่งชอบพี่กราฟไปหยกๆ ผ่านเหตุการณ์ชวนระทึกที่ได้รู้สันดานของพี่กราฟมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เปลี่ยนใจมาชอบพี่เขาแล้ว มันดูยังไงไม่รู้”
“ก็เลยอยากทิ้งเวลาสักระยะว่างั้น”
“อื้อ…ฉันไปเรียนต่อวันไหน พี่ลมก็จะรู้ความในใจฉันวันนั้นแหละ”
“สงสารพี่ลมจริงๆ”
“สงสารพี่เขาทำไมยะ”
“เอ้า! สงสารสิ แกลองคิดดู คืนก่อนบินแกไปสารภาพรักกับพี่เขาใช่มะ กำลังโรแมนติกมุ้งมิ้งแล้ววันรุ่งขึ้นต้องจากกันไกลข้ามโลก อยู่ห่างกันตั้งสองปีนะยะไม่ใช่สองชั่วโมง ไม่สงสารก็ใจร้ายเกินคนหน่อยล่ะ”
“ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน”
“ย่ะ…เอาที่แกสบายใจ แต่ฉันจะเตือนแกไว้อย่างว่าแกไม่มีวันรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น พูดแค่นี้แกคงเข้าใจ”
“ฉันเข้าใจ ขอบใจมากนะพุฒิ”
“อื้อ…แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่แกไม่คิดจะค้านที่ฉันพูดว่าแกจะไปสารภาพรักกับพี่ลมเขาเลยเหรอ” คำพูดของพุฒิทำเอาฉันยิ้มกว้าง
“ค้านทำไม เพราะเปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นแบบนั้นออกจะสูง”
“แกมันร้าย”

--------------------------------------

ฝากพี่ลมกับหนูปายด้วยนะคะทุกๆ คน นิยายที่อ่านไปยิ้มไปแน่นอนค่ะ