หนูไม่รู้

ก็เธอไร้เดียงสา เธอจะไปรู้อะไร...

“หนูแค่ต้องการเงินกลับบ้านกระเป๋าสตางค์หนูหาย หนูไม่มีเงินเลยค่ะคุณน้า หนูยังไม่ได้กินข้าวเลย จ้างหนูชั่วคราวก็ได้ค่ะ อาทิตย์เดียวก็ได้ค่ะ พอให้ได้ค่ารถกลับขอนแก่น…นะคะคุณอาขา นึกว่าสงสารลูกนกตกยากสักคนนะคะ”
เสียงเธอช่างน่าสงสาร หน้าตาก็น่าเอ็นดู ชัชชัยใช้ความคิด ชดช้อยไม่อยู่หนึ่งอาทิตย์ หรือว่าเขาจะจ้างเด็กคนนี้มาทำงานบ้านให้เขาก่อนชดช้อยมาก็ให้เงินเธอเป็นค่ารถกลับบ้าน
“อืม…ฉันจ้างหนูได้แค่หกวัน โอเคมั๊ย”