หนึ่งความแค้น แสนความรัก

หนึ่งความแค้นในใจเขา จะถูกล้างด้วยแสนความรักจากใจเธอ
“หยุดนะ! คุณจะทำบ้าอะไรของคุณน่ะ ทำไมถึงทำตัวเป็นอันธพาลแบบนี้! คนป่าเถื่อน!” พิชญาดาตวาดออกไปด้วยความโมโห ไม่ได้สนใจคนอันธพาลตรงหน้า เพราะทันทีพูดจบก็หันไปช่วยพยุงเพื่อนรัก
ภาสกรง้างหมัดค้างกลางอากาศ ก่อนจะนิ่งราวกับถูกสาป จังหวะการเต้นของหัวใจรัวเร็วจนยากเกินควบคุม...แม้จะเห็นหน้าไม่ชัด แต่สำหรับเธอคนนี้ แค่ปลายเส้นผมเขาก็จำได้ เพราะเธอไม่ได้ติดอยู่แค่ตา แต่มันฝังลึกอยู่ในหัวใจและความทรงจำ 'อันแสนเจ็บปวด' ของเขา พิชญาดา ผู้หญิงใจร้าย
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเจ้าของบ้านถึงในบ้านแบบนี้ ฉันจะแจ้งตำรวจ” คนมาใหม่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่และต้นสายปลายเหตุของเรื่อง แต่เมื่อเห็นเพื่อนถูกทำร้ายแบบนี้เธอยอมไม่ได้ เลยตวาดกลับไป พร้อมกับค่อย ๆ พยุงร่างของปิลันธ์ขึ้น
“เชิญ ไปยกมันมาทั้งโรงพักนั่นแหละ” ภาสกรสวนกลับ เสียงแข็งที่ดังแสบแก้วหูนั่นแหละที่ดึงสายตาให้พิชญาดากลับมาสนใจพ่อนักเลงโตตรงหน้า
พิชญาดาตัวแข็งเป็นหิน นัยน์ตาร้อนผ่าว เหงื่อกาฬเริ่มไหล ฝ่ามือเปียกชื้น ในขณะที่อีกคนยังควบคุมตัวเองได้ดี ทั้งสีหน้าและแววตา
“ฮึ นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหนูพิชญาดาคนสวยนี่เอง...ไม่เจอกันนาน สบายดีนะครับ” น้ำเสียงประชด ถากถางที่เปล่งออกมาจากปากเขามันช่างเหมือนแอลกอฮอล์ที่หยดลงมาบนแผลใจที่อักเสบของเธอ