Chittey ก็แค่รัก

ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เขาไม่เหมือนภาพที่เธอจินตนาการไว้เลยสักนิด ตอนนั่งเครื่องมา เธอแอบคิดถึงหน้าตาของไกด์ตัวเองว่า ต้องเป็นชายชาวพม่าผิวเข้ม นุ่งผ้าลายที่เรียกว่าโสร่ง สวมเครื่องประดับเต็มตัว และโพกหัวด้วยผ้าแบบตัวละครที่เธอเคยเห็นในโทรทัศน์ หรือเหมือนชาวบ้านในสารคดีที่เธอเคยดู ทว่าผู้ชายตรงหน้า เขามีดวงตาสีสนิมอ่อน คิ้วหนาเรียงยาวพาดตัวเหนือหน่วยตาคม ประกอบกับจมูกโด่งโค้งปลายงุ้ม ทำให้เขาดูราวกับเจ้าชายแขก อ้อ... เหมือนกับที่เธอคิดเล่นๆอยู่อย่างนึง นั่นคือเขาสวมโสร่ง แต่นอกจากโสร่งแล้ว เขาไม่ได้สวมอะไรเลย ร่างกายท่อนบนมีเหงื่อเกาะ เหมือนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาอย่างเต็มที่ เออ หนอ... หรือคนหล่อที่ย่างกุ้งเขานิยมนุ่งโสร่งเข้าฟิตเนตกัน คีตกาลคิดอย่างเคลิ้มๆ มองเขาเพลินจนลืมตัว กระทั่งคนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ และขมวดคิ้วจ้องกลับ เธอก็ยังไม่รู้ตัว
“มิงกลาบาครับ คุณคีตกาล”