ภรรยาตีตรา

เพราะอะไรหล่อนจึงต้องมารับผลกรรมที่หล่อนไม่ได้เป็นคนก่อ?
ขอจันทร์ หริญรักษ์เฝ้าถามใจตนในคืนพระจันทร์เต็มดวง... ฉาดฉาย งดงามดั่งหนึ่งแสงจากสรวงสวรรค์ หาก... หัวใจของหล่อนกลับหม่นหมอง
แสงจันทร์นั้นแม้จะส่องสว่างในยามราตรีกาลหากก็มิอาจแข่งแสงสุริยาทิตย์ได้ และแม้จะส่องประกายในยามมืดมิด หากแต่ประกายนั้นก็ไม่สู้แสงดาราที่เต้นระยิบระยับจับฟากฟ้า หล่อนเป็นหญิงสาวชืดชา ไร้สีสันไม่ต่างจากดอกไม้ที่ไร้กลิ่น อวดได้เพียงรูปโฉมสีขาวแห่งพรหมจารีและคุณงามความดีที่ถือรักษาเอาไว้ตลอดมา หาก... ‘เขา’ ก็ได้พรากเอาไปอย่างเลือดเย็น!

เพราะผู้หญิงแพศยาเพียงคนเดียวเท่านั้น น้องชายที่เป็นครอบครัวแท้จริงเพียงคนเดียวของเขาจึงต้องถูกพรากเอาชีวิตไป ความรู้สึกเจ็บร้าว หยั่งรากลึกจากความรู้สึกสูญเสียเหมือนถูกเด็ดเอาชีวิตไปด้วยก่อเกิดเป็นความรู้สึกเคียดแค้นเกินกว่าจะหาคำบรรยายใดๆ ได้
ไวณวิณ อิษวัตจะติดตาม ล่าล้างมันไปทุกที่ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีไปอยู่ในที่แห่งไหน เขาสาบานกับวิญญาณวิศรุต จะลากหล่อนมาลงทัณฑ์ให้สาสมจงได้และ ...ขอจันทร์ หริญรักษ์ จะเป็นสะพานเดียวที่เชื่อมต่อการหายตัวไปอย่างลึกลับของน้องสาวหล่อน ผู้หญิงแพศยาคนนั้น หรือหาก... หล่อนมีส่วนร่วมสมคบคิดให้คนที่กระทำต่อน้องชายของเขาหนีความผิด ลอยนวล หล่อนเองก็ต้องรับการลงทัณฑ์จากเขาอย่างแสนสาหัสเท่าๆ กัน!


ขอจันทร์ย่องออกจากห้องอาบน้ำ ยังเห็นเขาก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานก็ค่อยโล่ง หล่อนกำลังจะเดินเข้าห้องชั้นในก็ได้ยินเสียงทุ้มทรงอำนาจเปรยขึ้นโดยไม่หันกลับมามองว่า
“หวังว่าเธอคงจำกติกาของฉันได้...”
“...” ขอจันทร์ยืนค้างในท่าย่องกริบ กติกาของไวณวิณมีเป็นกุรุสแต่... หล่อนก็พอนึกออกแหละว่า เขาหมายถึงกติกาข้อไหน หญิงสาวทำท่าจะหูทวนลม แต่เขาก็เงยขึ้นมองช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้าเฉยเมยสุดๆ ว่า
“ถ้าฉันขึ้นไปบนเตียงแล้วเห็นว่าเธอสวมอะไรนอนซักชิ้น... ” เขาแสยะยิ้ม “ฉันจะไม่ให้เธอได้นอนอีกเลยตลอดทั้งคืน”
ขอจันทร์อ้าปากค้าง... หล่อนอาจไม่เชื่อนักที่เขาว่ากันว่า ‘เชื้อไม่ทิ้งแถว’ หาก... ก็เห็นๆ กันอยู่!
ไวณวิณยิ้มเย็น เขามันลูกชายเจ้าพ่อนี่นะ