ท่านพ่อบ้าน! รักข้าไยท่านไม่บอกข้า!

"หากเป็นท่านที่คอยดูแลความเรียบร้อยของงานย่อมไม่ผิดสังเกตแน่" นางขอร้อง ฝ่ามือน้อยเผลอตัวดึงชายแขนเสื้อฝ่ายตรงข้ามแน่น

จี๋เฮ่าเหลยมองฝ่ามือของนางด้วยความวาบหวามก่อนจะดึงมันออกอย่างมีมารยาททว่าหญิงสาวกลับดื้อดึง

พ่อบ้านหนุ่มจึงได้เอ่ยอย่างอ่อนใจทว่าเข้มงวด


"เป็นคำสั่งของนายหญิงที่จะรับรอง'สตรีแปลกหน้า' ผู้นั้นเช่นนั้น เพราะฉะนั้นข้าขอจานชามในตัวคุณหนูคืนด้วย" เขาพูดอย่างเฉียบขาด ไม่ต้องการให้นางต่อรอง

อู่มู่เซียงก้าวเท้าวิ่งหนี นางรู้ว่าคนอย่างจี๋เฮ่าเหลยพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น!


'อย่างน้อยแค่เมื่อถึงบริเวณงานมีผู้คนมากมายคนผู้นี้ก็ทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว!'

แต่ไฉนเลยจะล่วงรู้ว่าตนเองจะถูกลำแขนใหญ่คว้าเอวไว้ได้ในคราเดียวเช่นนี้ นางดิ้นไปมาอย่างไม่ยอม

"ล่วงเกินคุณหนูแล้ว" จี๋เฮ่าเหลยพูดอย่างน่าตายก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อนาง ล้วงเอาสิ่งของทุกอย่างออกมาจนหมดท่ามกลางเสียงโวยวายดิ้นรนของนางที่ไม่รู้ว่าเงียบไปตั้งแต่เมื่อไหร่

จี๋เฮ่าเหลยอุ้มนางให้หันกลับมาราวกับอุ้มตุ๊กตาหนึ่งตัวแต่เมื่อเห็นใบหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มของนางมีน้ำตาคลอเบ้าเขาก็ถึงกับใจอ่อนยวบ!


"ใจร้าย! ท่านมันเป็นคนใจร้ายที่สุดเลย!" มู่เซียงตะคอกใส่หน้าเขา


ชายหนุ่มรีบปรับอารมณ์ เขาจะไม่ยอมให้ความสงสารของนางทำตัวนางเดือดร้อนเด็ดขาด


ทว่าน้ำตานางกลับพรั่งพรูราวกับนางมัดรวมความอัดอั้นตันใจมาทิ้งไว้ตรงนี้


เขาทนไม่ไหวดันหัวนางให้มาซบที่อกเขา


อู่มู่เซียงทั้งดิ้นทั้งตีจนหมดแรง ในที่สุดนางก็ปล่อยโฮออกมาตรงนั้น