รัตติกาลรำพัน

“สำหรับฉัน...” เขาพูดขึ้น “ดาวดาษดื่นบนท้องฟ้าก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหละ”
เธอไม่เห็นด้วยกับเขาเสียเท่าไหร่ แต่พอมองท้องฟ้า ดาวบนนั้นก็เปล่งแสงสุกสกาวเหมือนๆ กันหมด
“ที่บอกว่าเหมือนกัน ฉันนับรวมเธอด้วย”
“รู้แล้วน่า” เธอพึมพำเบาๆ ไม่เห็นต้องตอกย้ำให้เจ็บช้ำน้ำใจเลย
เขาพูดต่อ “ที่จริงฉันไม่ได้อยากมีอะไรกับเธอหรอกนะ ผู้หญิงอะไรไม่มีเสน่ห์ เธอน่ะ...หน้าตาจืดชืด มองยังไงก็ไม่เกิดอารมณ์”
“นี่!”
“แต่จู่ๆ ก็อยากได้ขึ้นมา”
เธียรเบิกตามองเขาที่ก้มมองเธอเช่นกัน และยังไม่ทันที่เธียรจะหายใจโล่งปอด กลับต้องหวีดร้องเมื่อเขาอุ้มเธอพาดบ่า
เป้าหมายคือเตียงกว้างซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลแน่นอน และเขากำลังมุ่งหน้าไปตรงนั้น
“ฉันไม่เคยฝืนใจผู้หญิงหรอกนะ” เขาพูดตอนที่โยนเธอลงบนนั้น แล้วตามมาคร่อมร่างเธอไว้ “แต่ถ้าเธอไม่ยอม...แค่ดิ้นให้หลุดก็พอ”