แค้นรักสีน้ำผึ้ง

หากทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น เรื่องราวของปิ่นชีวากับติณ มันควรจะเป็นความรักที่หอมหวานปานน้ำผึ้ง ทว่าเมื่อเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น ความรักที่ควรหอมหวานกลับกลายเป็นความแค้นแสนขม เธอและเขาจำต้องยุติความสัมพันธ์และเดินจากกันไปชนิดที่ว่าไม่มีวันหวนคืนกลับมาเจอกันได้อีก

แต่โชคชะตาก็เล่นตลกทำให้เธอและเขากลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้งโดยมีเรื่องของการแย่งชิงสิทธิ์การเลี้ยงดูเด็กตัวน้อยมาเป็นเดิมพัน ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีใครยอมลงให้กันง่ายๆ

ทว่าคนที่เคยรักกันนั้น แต่ให้แค้นแสนแค้นกันแค่ไหน ก็ยังคงมีเยื่อใยหลงเหลืออยู่ เหมือนกับความแค้นที่ยังแอบซ่อนความหวานปานน้ำผึ้งเอาไว้เช่นเดิม
...........
“ถ้าคุณรังเกียจฉันก็อย่ามาอยู่ใกล้ อย่ามาแตะตัวฉันอีก เพราะฉันก็รังเกียจคุณไม่ต่างกันหรอก”

“อ้อ เหรอ รังเกียจผมไม่อยากอยู่ใกล้ผมเหมือนกัน แล้วคุณก็กล้ามาที่ไร่ผมนี่น่ะหรือ” เขาหรี่ตามองเธอ นั่นทำให้ปิ่นชีวานึกหวาดหวั่นอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าแสดงอาการออกมา เธอยังคงเชิดหน้ามองสบตาท้าทายเขาเหมือนเดิม

“ใช่ ฉันก็รังเกียจคุณไม่น้อยไปกว่าที่คุณรู้สึกกับฉันหรอก”

“งั้นถ้าผมทำมากกว่าแตะต้องล่ะ คุณจะรังเกียจผมมากขนาดไหน จะรังเกียจจนหอบห้าหอบผ่อนกลับไปเลยหรือเปล่า ฮึ ปิ่นชีวา” เขาเอ่ยเสียงรอดไรฟัน

และก่อนที่ปิ่นชีวาจะพูดอะไรออกมา เธอก็ถูกเขากระชากเข้าไปรัดจนแนบแน่นแล้วก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากร้อนๆ ที่ริมฝีปากเธอทันที

ปิ่นชีวาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆ ก็ถูกเขาจูบด้วยความรุนแรงเช่นนั้น ริมฝีปากร้อนของเขาบดขยี้ลงมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย ร้อนเร่าราวกับจะเผาผลาญเธอให้มอดไหม้ ปิ่นชีวารู้สึกร้อนและชาวาบที่ริมฝีปาก ก่อนจะตกตะลึงไปมากกว่านั้นเมื่อเขาแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างอุกอาจและถือดี ปิ่นชีวาไม่รู้ว่าตนเองเข้าใจผิดไปหรือไม่ แต่เธอสัมผัสได้ว่าจูบของเขาลดระดับความรุนแรงลงมาเป็นอย่างมาก จากร้อนแรงบดขยี้คล้ายลงโทษ แต่ตอนนี้กลับอ่อนโยนและหวามไหวในคราวเดียวกัน