ไม่หนีก็ตาย

เหล่ากระต่ายน้อย หนีไปเถอะ แต่อย่าให้ถูกจับได้ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นฆ่าไม่เลี้ยงแน่!...
ตัวเลขที่นับถอยหลังทีละเลข บ่งบอกว่าเวลากำลังจะหมดลง เมื่อสิ้นสุดเลขที่ผมตั้งเอาไว้ ในมือของผมกำกระชับมีดแน่น
ผมอยากฆ่าซะแล้ว ใครจะเป็นเหยื่อรายแรกกันนะ...
เพียงแค่คิดแค่นั้นมันก็ทำให้ผมแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะชำแหละร่างกายขาวๆ นั่นออกอย่างช้าด้วยน้ำมือของผม อยากได้ยินเสียงที่ทรมานของอีกฝ่าย อยากเห็นร่างกายนั่นสั่นสะท้านด้วยความกลัว
แววตาทั้งสองข้างแปรเปลี่ยนเป็นความปรีดี ให้กับการเล่นซ่อนหาที่ดูน่าระทึก
“เอาละนะ”
ซ่อนกันให้ดี อย่าให้เจอตัว
ทางเบื้องหน้าคือที่โล่งกว้าง ทั้งด้านซ้ายและด้านขวามีทางเชื่อมไปอีกทาง แต่ผมเลือกที่จะเดินไปทางด้านขวาก่อน เขาว่ากันว่าทุกคนจะเริ่มจากแขนข้างที่ถนัด และคนส่วนใหญ่ก็ถนัดขวาซะด้วย
เดินไม่กี่ก้าวผมก็หยุดอยู่กับที่ พลันมองไปตรงเหยื่อที่อยู่ด้านหน้าที่กำลังลุกลี้ลุกลนหาที่ซ่อน
คนเราเมื่อเกิดอาการกลัวก็จะยิ่งทำให้ขาดสติ และการขาดสตินั่นแหละมันทำให้พบจุดจบ อย่างเช่นเด็กคนที่อยู่ตรงหน้าผม กระต่ายเป็นสัตว์ตัวเล็ก ถึงมันจะว่องไวแต่ก็ใช่ว่าจะไวกว่างูร้ายที่หิวโซ กว่าจะรู้สึกตัวมันก็สายไปซะแล้ว
ไม่นานนักกระต่ายตัวนั้นก็หาที่ซ่อนได้สำเร็จ ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้แล้วเดินไปอีกทาง ปล่อยให้มันสบายใจไปก่อน พอสบโอกาสก็ตะครุบเหยื่อ
“จับได้แล้ว”