พอเพียงเธอ

“พอแล้วที่เคย(ไม่)ผ่าน
เพียงแค่มีเธอ ใจก็สุขบริบูรณ์”

ใครก็รู้ว่า.. ปราบ เดชาศิริ เป็นสุภาพบุรุษสุดเนี้ยบ ช่างเลือกสรรแต่สิ่งที่ดีที่สุด
ไม่เว้นแม้แต่ ‘คนรัก’ เขาก็ยังวางมาตรฐานเอาไว้สูงลิบ จนไม่เคยมีหญิงสาวสักคนที่ดีพอ

แต่พอโลกกลมๆ หมุนเหวี่ยงให้พบกับ เพียงตะวัน... อดีตวิศวกรสาวที่ผันตัวไปเป็นชาวนาอินทรีย์
จากวันนั้น... ระบบมาตรฐานของคนช่างเลือกก็ชักจะเริ่มรวน

ยิ่งได้พบ ยิ่งได้รู้จัก เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงธรรมดาคนนี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจ
จะพูดอะไรก็เข้าหู จะทำอะไรก็เข้าตา อะไรๆ ก็พอดีต่อใจเขาไปเสียหมด!

“ขนาดแสงหน้าบึ้งตัวพอง เตรียมอาละวาดอย่างตอนนี้ ผมยังคิดว่าน่ารักชะมัดเลย...
สำหรับผม แค่เพียงเป็นแสงก็ดีที่สุด เหมาะที่สุด ผ่านฉลุยที่สุดแล้วรู้ไหม..."

- - - - - - - - - - - - - - -

            พอวัดไข้เสร็จ ปราบก็คว้ามือเธอไปจูบตรงฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะนำไปกกกุมไว้กลางอกกว้างที่ไร้เสื้อผ้าขวางกั้น
            “ทำอย่างนี้แล้วจะหายป่วยเร็วขึ้นเหรอคะ” เธอถาม
            “ครับ” ปราบเปิดปากตอบโดยไม่เปิดเปลือกตา “มีแสงอยู่ด้วยอย่างนี้แล้วก็อุ่นใจ... ใจแข็งแรง กายก็แข็งแรง...”
            คำตอบเปื้อนด้วยรอยยิ้มของเขา ทำให้คนฟังส่งเสียงหึในลำคอ ทั้งหมั่นไส้ ทั้งเผลอเอ็นดูคนตัวโตที่ทำตัวอ้อนได้น่าฟาดนัก
            “ตกลงคุณจะหลับต่อทั้งอย่างนี้เหรอ”
            “ครับผม”
            “แสงก็เมื่อยแย่...”
            ดวงตาของคนอยากหลับต่อปรือขึ้นมามองคนบ่นงึมงำ ในแววตาร้ายๆ ไม่อาจซ่อนประกายวาววับ
            เพียงตะวันยังไม่ทันได้นึกระแวง ร่างของเธอก็ถูกท่อนแขนแข็งแรงตวัดรัดรั้งให้ล้มคว่ำลงบนอกกว้างเสียแล้ว
            “คุณปราบ! ..”
            “เท่านี้ก็ไม่ต้องกลัวเมื่อย” ปราบว่ายิ้มๆ
            “อย่ามารุ่มร่ามนะคะ” เธอเอ่ยปรามคนป่วยที่ชักจะเอาใหญ่
            “ผมป่วย... ผมอ่อนแอ ผมคิดถึง... ผมอยากกอดแสง... ขอแค่ห้านาทีก็ได้... นะครับ”

- - - - - - - - - - - - - - - - -
** นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ. เขียนฝัน (ในเครือไลต์ออฟเลิฟ)
*** เพิ่มตอนพิเศษที่เป็นฉบับอีบุ๊คแจกฟรี ต่อท้ายเล่ม
- - - - - - - - - - - - - - - - -