กว่าจะมองเห็นรัก

รัก...ของเขาช่างหนักแน่นมั่นคงเหลือเกิน
แต่โชคร้าย...มันคือรักที่เขามีต่ออดีตคนรัก
ไม่ใช่มีต่อ ‘ภรรยาคนปัจจุบัน’ อย่างหล่อน
การก้าวเข้ามาอยู่ในชีวิต และพยายามก้าวเข้าไป
อยู่ในหัวใจของผู้ชายที่ชื่อเหมืองเพชรนั้น
หนทางช่างเต็มไปด้วยขวากหนาม เมื่อเขาปิดตายหัวใจ
ส่วนหล่อนพยายามจะแง้มเข้าไปขอพื้นที่เล็กๆ ให้ตัวเอง...


“ต่อไปห้ามนุชแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านอีกนะ”
“ทำไมล่ะคะ”
“ไม่เห็นหรือไงว่าไอ้พวกผู้ชายมันมอง”
ชมพูนุชก้มสำรวจตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดกับเขา
“ก็ธรรมดานี่คะ ไม่เห็นน่าเกลียดตรงไหน นุชใส่ออกบ่อยไป”
“ก็เพราะมันไม่น่าเกลียดน่ะสิ รู้สึกดีหรือไงเวลาโชว์เนื้อตัวให้ผู้ชายอื่นมอง
ทั้งที่ตัวเองก็มีผัวอยู่แล้ว”
ชมพูนุชเจ็บแปลบกับคำพูดหยาบกระด้างของเขา เขาพูดเหมือนหล่อนเป็นผู้หญิงอย่างว่า
โดยไม่แคร์สักนิดว่าหล่อนจะรู้สึกยังไง
“เพชรรู้ตัวไหม ว่าตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจที่สุด ชอบบังคับนุชนั่นโน่นนี่
ทั้งที่ตัวเองนึกอยากจะทำอะไรก็ทำ”
“เพชรยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเจ้าอารมณ์ และพูดอย่างไม่อายว่าเพชรหวงนุชมาก
ไม่อยากให้ผู้ชายหน้าไหนมองเมียของเพชร”
ชมพูนุชสวมกอดเอวสอบซบหน้ากับอกกว้าง อารมณ์น้อยใจก่อนหน้านั้นจางไปเมื่อได้ยิน
คำพูดเหมือนง้อของสามี เพราะรักหล่อนจึงยอมทุกอย่าง ไม่อยากให้เขาทำหมางเมินใส่
“เพชรหวงนุชมากจริงๆ เหรอคะ”
“ก็น่าหวงไหมล่ะ เมียเพชรสวยขนาดนี้”
“หือ ทีแบบนี้ละทำปากหวาน คนเจ้าชู้”
“เพชรเลิกเจ้าชู้นานแล้ว ต่อไปมีแค่นุชคนเดียวเป็นเมีย”
“จริงๆ นะคะ”
“จริงที่สุด อยากชื่นใจคนสวยแต่กลัวคนอื่นเห็น ไว้คืนนี้ป๋าจะรับขวัญกล่อมหนูนอน”
“บ้า” เล็บคมๆ หยิกเอวสอบด้วยความเขินอาย