ปราบพยศนางบำเรอ

เพียงแรกพบ...เธอก็ถือปืนขู่เขาเสียแล้ว
ในสายตาของ ‘ริคคาโด้’ หญิงสาวกะโปโลอย่าง ‘ดานิกา’
ก็คืออันธพาลคุมซ่องดีๆ นี่เอง
แต่ใครจะไปคิดเล่า ว่าแม่สาวอันธพาลแสนพยศคนนี้
จะกลายมาเป็นคนที่เขารักและปรารถนาอย่างสุดหัวใจ

......................................................
“กรี๊ด!”
“กลัวเหรอ”
เขาก้มลงถามชิดขมับ ดานิกาเหงื่อแตกพลั่กไม่กล้าตอบ รับรู้ได้ว่ามือของตัวเองนั้นเย็นเฉียบเมื่อถูกเขาพาไปวางที่เตียง ก่อนจะออกคำสั่ง
“นอนลงไป”
“เอ่อ...คุณจะจูบฉันเหรอ”
เธอถามเสียงอึกอักริคคาโด้ไม่ตอบนอกจากขึงตาดุใส่ ดานิกาก็เลยต้องทิ้งตัวลงนอนราบไปกับเตียง ใจสั่นเล็กๆ เมื่อร่างสูงของริคคาโด้เดินไปเปิดประตูแล้วกดล็อกอย่างแน่นหนา เป็นสัญญาณบอกเธอว่าคืนนี้เขาจะไม่ไปไหนอีกแล้ว
และเมื่อเขาหันกลับมา ดานิกาก็ถึงกับตาโต เมื่อชายหนุ่มเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก
“ถ้าจะจูบฉัน ไปใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ”
เวลาจะขอร้องเขา ดานิกาก็มักจะเสียงอ่อนเสียงหวาน ริคคาโด้ไม่ได้คล้อยตาม นอกจากจะยิ้มเยาะออกมา
“ใครบอกว่าฉันจะจูบเธอ คืนนี้เธอต้องจูบฉันต่างหาก”
“อะ...อะไรนะคะ”
ดานิกาถึงกลับกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ลองเขาถอดเสื้อผ้าออกหมดทั้งตัวแบบนี้คงไม่ใช่จะให้เธอจูบปากอย่างเดียวเป็นแน่ ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจเสียจริง
“จูบฉันเดี๋ยวนี้ดานิกา”