ทาสรักในเรือนใจ

“เลิกมองแบบนั้นได้แล้วฉันไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารที่ไหน อายุเท่าไรแล้วเราน่ะ”
“ยี่สิบสามค่ะ”
“อืม...ถือว่าเด็กที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่ฉันเคยนอนด้วย”
................................................................................................................................................................

“คะ...คุณ...คุณว่าอะไรนะคะ”
“ฉันบอกว่าฉันต้องการเธอหรือพูดง่าย ๆ ถ้าเธอยอมเป็นของฉัน ฉันจะทำตามที่เธอขอร้อง”
“คุณให้ดิฉันช่วยงานอย่างอื่นได้ไหมคะ งานหนักแค่ไหนดิฉันก็ทำได้ค่ะ”
“ไม่มีงานอย่างอื่น เหตุผลเดียวที่ฉันจะยอมกลับบ้านคือ เธอต้องเป็นของฉันเท่านั้น...” กัญญพัชรนั่งอึ้งพยายามคิดไตร่ตรองว่าเธอควรทำอย่างไรดี ในที่สุดก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว คุณหญิงทำเพื่อเธอมามากแล้ว จากนี้ไปเธอจะขอทดแทนบุญคุณของท่านบ้าง
“ตกลงค่ะ” คนพูดใบหน้าร้อนวาบรู้สึกทั้งอายและประหม่า
“ดีมาก”
“แต่ดิฉันมีข้อแม้ ถ้าคุณทำได้ดิฉันถึงจะยอม”
“ว่ามา”
“ดิฉันไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้แม้แต่คุณแม่ และดิฉันมีอิสระทุกอย่างที่จะทำอะไรกับใครก็ได้”
“ได้ ฉันก็คงไม่บอกใครเหมือนกัน เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว และยังมีคู่นอนอีกหลายคนด้วย” ภีมพลพูดประชดเพราะรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจกับคำว่าจะทำอะไรกับใครก็ได้ของคนอวดดีตรงหน้า
“ดิฉันอยากให้คุณรับรู้ไว้ก่อนว่า เหตุผลที่ดิฉันยอมคุณ เพราะเป็นทางเดียวที่จะได้ทดแทนบุญคุณของผู้ที่ชุบเลี้ยงดิฉันมา และให้ทุกสิ่งทุกอย่างจนดิฉันสามารถยืนอยู่ในสังคมได้โดยไม่อายใครเท่านั้น ไม่ใช่เพราะกลัวคุณ ถ้าไม่ใช่เหตุผลที่เพิ่งบอกไปแล้วต่อให้คุณบีบบังคับแค่ไหนดิฉันไม่มีทางยอมเด็ดขาด”
“เมื่อไร” เขาโพล่งขึ้นมาจนตัวเองยังตกใจ
“หมายถึงอะไรคะ?”
“พูดแค่นี้ทำเป็นไม่เข้าใจ ฉันหมายถึงว่าเธอจะนอนกับฉันเมื่อไร” กัญญพัชรกัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บพยายามข่มความอายเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“คุณกลับบ้านปิติรัตน์เมื่อไรดิฉันจะยอมนอนกับคุณเมื่อนั้น”
“โอเคพูดง่ายดีเอาเป็นว่าเย็นนี้ทำกับข้าวเผื่อด้วยฉันจะกลับไปกิน”
“เย็น...เย็นนี้เหรอคะ หมายถึงคืนนี้...” กัญญพัชรอึ้งไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้
“ใช่ เธอเข้าใจถูกต้องแล้ว คืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน ตอนนี้เธอกลับไปเตรียมตัวรอรับฉันที่บ้านได้เลยหมดธุระแล้วใช่ไหมฉันจะได้ออกไปกินข้าวกับแฟน เขารอฉันอยู่นานแล้ว”
...........................................................................................................................................................