ลำนำดอกเหมย เล่ม 1

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องต่อมาจาก 'โบตั๋นแรกผลิ' ค่ะ แต่คนไม่เคยอ่านก็อ่านได้นะคะ เป็นนิยายสองเล่มจบค่ะ

หานหนิงเซียนหญิงสาวที่มองโลกในแง่ดีไม่เคยลงจากเขาไท่หย่งซานไปที่ใด สุดท้ายนางก็ต้องลงเขามาตามคำสั่งของเจ้าสำนักเพื่อปกป้องบุรุษผู้หนึ่ง แต่การลงเขาครั้งนั้นทำให้ชีวิตนางต้องเปลี่ยนผันไปตลอดกาล...

------------------------------------

“ด้านหน้ามีหมู่บ้านหากเราเร่งเดินทางคงไปถึงหมู่บ้านก่อนยามไฮ่แน่นอน” ไป่หลางเอ่ย กระตุ้นสีข้างมา “รีบไปกันเถิด”
ทุกคนที่ได้ยินต่างเร่งฝีเท้าม้าให้ไวขึ้น มีเพียงเฟยหลงซ่างคนเดียวที่ยังให้ม้าย่างก้าวด้วยท่าทางสบายๆ ก็เขาไม่อยากให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเขาลงจากม้านี่นา
“นี่ท่านสั่งให้ม้าวิ่งเร็วหน่อยได้หรือไม่ ไม่เห็นหรือพวกเขานำไปไกลแล้ว” นางทั้งตบบ่าเขาทั้งกระตุ้นสีข้างม้า แต่ม้าตัวนี้กลับไม่ย่างก้าวไปตามที่นางสั่ง
“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เจ้าอย่าลืมสิม้าตัวนี้บรรทุกคนสองคน เจ้าจะให้มันวิ่งไวได้อย่างไร” เขาตอบด้วยท่าทางเอ้อระเหย
“แต่ของศิษย์พี่อิงเอ๋อร์ยังนำไปไกลเลย ม้าของท่านตัวใหญ่กว่าของนางแท้ๆ” นางเอ่ยอย่างโมโหม้าของเขาตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ กลับเอาเหตุผลนี้มาอ้าง
“แต่ม้าข้าเหนื่อยง่าย” เขายังไม่สนใจปล่อยให้ม้าเหยาะย่างไม่ต่างกับชมวิว
หานหนิงเซียนทนไม่ไหว อ้อมมือไปโอบเอวของเฟยหลงซ่าง ควานหาสายบังเหียนด้วยความหงุดหงิด
การที่นางอ้อมแขนมาโอบเอวเขาไว้ไม่ต่างกับถูกนางโอบกอด เฟยหลงซ่างยิ่งอารมณ์ดีมากกว่าเก่า
เพราะเขาตัวใหญ่นางก็เอื้อมไปสุดตัวแล้ว คิดว่ามือของเขาควรจะอยู่ตรงแถวหน้าขาของเขา แต่เพราะมองไม่เห็นจึงควานไปทั่ว จนเขาต้องสะดุ้งเมื่อสิ่งที่นางควานเจอนั้นไม่ใช่สายบังเหียนหรือมือของเขา แต่นางควานเจอ...
“ท่าน...ท่านเลี้ยงหนอนโลหิตเอาไว้อย่างนั้นหรือ” หานหนิงเซียนดวงตาเบิกกว้างลืมเรื่องจะควานหาสายบังเหียนไปทันที มือก็ยังจับสิ่งที่นางคิดว่าเป็นหนอนโลหิตเอาไว้คลำมันไปมาเพื่อสำรวจ
เฟยหลงซ่างขบกรามแกร่ง คำรามในลำคอเมื่อนางยังคงจับและสำรวจสิ่งนั้นไม่เลิก
“ท่านบอกข้ามานะ ได้มันมาจากที่ใด หน้าตาของท่านดูก็ไม่ใช่คนชนเผ่าแดนเหนือแต่เหตุใดมีหนอนโลหิตได้” นางเอ่ยถาม ยังสำรวจด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เจ้าปล่อยมือเดี๋ยวนี้” เฟยหลงซ่างเอ่ยเสียงพร่า เมื่อมือเรียวงามของนางยังไม่ยอมหยุดสำรวจส่วนนั้นของเขา
“ไม่! ท่านให้มันดูดเลือดอยู่หรือ ไยมันถึงได้อวบเต่งขึ้นมาได้รวดเร็วเช่นนี้” นางเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าหนอนโลหิตในมือของนางขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มันคงดูดเลือดอย่างรวดเร็วมากเพราะนางรู้สึกได้ถึงความร้อนในตัวมัน โชคดีที่มันอยู่ในร่มผ้าและกำลังดูดกินเลือดของบุรุษผู้นี้ไม่เช่นนั้นนางคงกลัวจะถูกมันกัด แต่อย่างไรนางก็ไม่ยอมปล่อยเพราะนางเคยได้ยินแต่ชื่อไม่เคยได้สัมผัสและเห็นมันจริงๆ เสียที
“อืม...เซียนเอ๋อร์เอามือเจ้าออกไปก่อน” เขาครางพร้อมกับเอ่ยเสียงสั่น
----------------------
ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ

#นิยายรักจีนโบราณ