ลมหวาน

ความรักทุกครั้งยิ่งใหญ่เสมอ
และเช่นกัน การเริ่มต้นทุกครั้ง… เสี่ยงเสมอ
.
เรื่องในอดีตตามหลอกลอนจนหัวใจของเธอปิดตาย
แต่เขาเป็นราวสายลมรักพัดมาให้ชื่นใจ
แล้วอนิลจริงจังกับเธอแค่ไหน
ทำไมลมรักของเขาถึงพัดแรงเป็นพายุเทอร์นาโดอย่างนี้!

++++++++

“นะผิง ลองดูก่อน” ชายหนุ่มยังเว้าวอนอยู่ไม่หยุดให้เธอสะท้านไปทั้งตัว “ผมสัญญาว่าจะนอนนิ่งๆ เป็นลูกแมวเลย”
“แมวนอนหวดสิคุณน่ะ” คราวนี้เธอไม่ยอมหลงกลอีกแน่ “ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นมาเห็นหรอก”
“เห็นก็ดี จะได้รู้ว่านี่แฟนผม”
เจอคนโมเมเข้าไปพรรณวดีก็มึนไปหมดจนหาทางรอดให้ตัวเองไม่เจอ ไม่รู้จะต่อรองกับเขาอย่างไรได้อีกแล้ว
“นอนเถอะผิง ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่นอนจริงๆ… นะครับ นะ”
พรรณวดีอ่อนยวบราวขี้ผึ้งโดนไฟ แทบจะไหลไปกองอยู่ในมือเขาเพราะเสียงหวานที่กระซิบผ่านข้างหู นิ่งไปเพราะแพ้ทางดวงตาแววตาระยิบระยับที่ทอประกายอยู่ทุกที เขายังมองเธออย่างที่เคยมอง เหมือนครั้งที่ไม่มีเรื่องให้เคืองใจกัน ไม่ได้เย็นชาอย่างที่เป็นมาตลอดการเดินทางมาถึงที่นี่
แม้อีกใจจะค้านว่าเธอไม่ควรทำอย่างนี้ แต่ความสุขเมื่อได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของอนิลกลับกดทับทุกอย่าง กดแม้กระทั่งคำที่เคยบอกเขาให้ปล่อย แล้วฟังแต่เสียงหัวใจตัวเองที่ร่ำร้องว่าอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ไปนานๆ
แต่มันจะนานแค่ไหน…