บุพเพเล่ห์จันทร์

“เอ่อ...แสดงว่าบ่าวไม่ควรจะให้ผู้ชายทุกคนเข้าใกล้ เว้นต้องได้รับอนุญาตจากนายท่านก่อน”
“ในที่สุดเจ้าก็ฉลาดเสียที”
เขาโล่งใจที่นางก็ยอมเข้าใจโดยง่าย แต่ฟู่หลิงเฉินก็เกือบเสียการทรงตัวเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของนาง
“ผู้ชายที่ว่านั้นรวมนายท่านด้วยหรือเปล่าเจ้าคะ”
นางกล้าถามเขา...ช่างกล้านัก!
ฟู่หลิงเฉินปราดเข้าประชิดร่างเล็กของนางรวดเร็ว ท่าทีของชายหนุ่มแม้ไม่ใช่การคุกคามน่ากลัว แต่จินป๋ายไช่ก็ถอยหนีจนตัวแทบชิดติดผนังห้อง
“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นคนที่ไม่ควรเข้าใกล้รึ ข้าเป็นคนไม่น่าไว้ใจหรือไร”
“ไม่ใช่นะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยคิดว่านายท่านเป็นคนไม่น่าไว้ใจเลยสักครั้ง” นางปฏิเสธพัลวัน ลิ้นแทบพันกันในปาก นึกอยากตบปากตัวเองนักที่ถามนายท่าน ออกไปแบบนั้น แต่การที่นายท่านเดินเข้าหานางแบบนี้ มันทำให้นางประหม่ายิ่งนัก
ฟู่หลิงเฉินเห็นนางแตกตื่น ทั้งแก้มนางยังแดงสุกใส ชายหนุ่มก็ยิ่งผยองในใจ เขาย่างสามขุมเข้าหานาง มือใหญ่ข้างหนึ่งดันไว้ที่ผนังเหนือศีรษะเล็ก พลางก้มหน้าลงมองนางใกล้เข้าไปอีกนิด
“เจ้าไม่ไว้ใจข้า...ข้าได้ทำสิ่งใดให้เจ้ารู้สึกไม่ไว้ใจ”
“บ่าวไม่...ไม่นะเจ้าคะ”
จินป๋ายไช่ส่ายหน้าไปมา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผมของนางพลิ้วโชยชวนหวามใจยิ่ง ฟู่หลิงเฉินที่นึกอยากจะเย้านางเล่น แต่ตอนนี้ตัวเองกลับต้องปั่นป่วนแทบคลั่งเพราะนางแทน!