ดวงใจ(ร้าย)รัก

"เด็กบ้ากัดมาได้ ถ้าลิ้นผมขาดขึ้นมาจะทำยังไง" เธียรธรรมดุเสียงดังอย่างหัวเสียและรู้สึกเจ็บตรงปลายลิ้นจนน้ำตาซึม ต่อมรับรสสามารถรับรู้ได้ถึงคาวเลือดในปากตัวเอง แต่ความเจ็บตรงลิ้นยังไม่ทันจางหายหน้าคมเข้มก็ต้องสะบัดไปตามแรงฝ่ามือที่ตบลงมาอย่างไม่คิดจะออมแรง
"ดีสมน้ำหน้า ขอให้ลิ้นขาดไปเลย" ภัสสราแช่งชักหักกระดูก ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับมองแก้มสากที่ปรากฏรอยแดงจากฝ่ามือของเธอด้วยสายตาสะใจ
เธียรธรรมใช้ลิ้นดุนที่กระพุ้งแก้ม มันเจ็บจนชาแต่ก็คุ้ม! นัยน์ตาดุคมหรี่มองใบหน้าสวยหวานที่กำลังมองมาที่เขาอย่างสะใจด้วยความมันเขี้ยว ภัสสราเมื่อเห็นเธียรธรรมจ้องมองมาด้วยสายตาวาววับก็ชะงักไป ก่อนจะมองชายหนุ่มด้วยสายตาระแวดระวังพร้อมกับพยายามหาทางหนีทีไล่ หญิงสาวหมุนตัวพยายามจะเปิดประตูแต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ จึงหันมาตวาดแหวเสียงดังใส่คนที่นั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
------------------------------------------------
"ทำไมไม่ไปทำงาน"
ร่างงามที่กำลังจะก้าวเดินผ่านหน้าชายหนุ่มตรงไปยังชั้นสองต้องชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงเรียบเย็นของอีกฝ่าย ภัสสรามองสบนัยน์ตาสีนิลที่จ้องมาก่อนจะเอ่ยกลับไป
"ปรางบอกคุณเธียรไปแล้วนะคะว่าปรางจะไม่กลับไปทำงานกับคุณเธียรแล้ว"
"ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก" กลอกตาขึ้นฟ้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับเด็กดื้อ
"คะ?"
"เด็กขี้แพ้"
"......" ภัสสราหน้าหงิกเมื่อโดนต่อว่า
"เด็กไม่รู้จักโต"
"คุณเธียร! อย่ามาว่าปรางนะ คุณเธียรนั่นแหละเป็นเด็กไม่รู้จักโต ขี้แพ้ชวนตี" เสียงหวานแว้ดขึ้นมา ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นพร้อมกับดวงตาวาววับจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"หึ" เธียรธรรมแค่นเสียงในลำคออย่างเริ่มจะรำคาญคนเถียงคำไม่ตกฟาก
"เสียงดังแบบนี้ไม่กลัวพ่อคุณจะลงมาดูหรือไง ออกไปหาที่คุยกันดีกว่า"
"ปรางไม่ไป แล้วปรางก็ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณด้วย"
"แต่ผมมี"
"........" ภัสสราเชิดหน้าใส่อย่างถือดีพร้อมกับขาเรียวสวยขยับก้าวเดิน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนกระชากแขนจนร่างน้อยปลิวไปปะทะกับอกแกร่งกำยำของคนตัวโตที่ลุกจากเก้าอี้มาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
"ถ้าไม่ดื้อสักวันนี่มันจะนอนไม่หลับหรือยังไงฮึ" ถามเสียงดุแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเอ็นดู
"คุณเธียรนั่นแหละ ถ้าไม่มายุ่งมากวนใจปรางสักวันนี่มันจะกินไม่ได้นอนไม่หลับหรือไง" เสียงใสสวนกลับทันควันอย่างไม่ยอมแพ้
"เถียงอีกคำผมจูบ" เธียรธรรมงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ เขาเบื่อจะพูดแล้ว ทางเดียวที่จะกำราบเด็กดื้อได้คือต้องจูบปิดปากเท่านั้น!

-----------------------------------------------

"ปรางอาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่พี่พูด แต่พี่ขอให้ปรางอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆพี่เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่พี่พูดมาทั้งหมดนั้นเชื่อถือได้แค่ไหน..ได้ไหมครับ?"
"เอ่อ คุณเธียรกินยาไม่ได้เขย่าขวดหรือเปล่าคะ" เธออ้อมแอ้มถามกลับ เธียรธรรมหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"ฮ่าๆ" สองมือใหญ่ประคองข้างแก้มนวลก่อนจะจับโยกไปมาจากนั้นก็หยิกเบาๆอย่างมันเขี้ยว 'หมดกัน เขากำลังจะทำซึ้งเสียหน่อย แต่เธอทำเสียอารมณ์หมด'
"คุณเธียรปรางเจ็บนะ เล่นอะไรก็ไม่รู้" บ่นกระปอดกระแปดพร้อมใช้มือลูบแก้มป้อยๆ
"ทำไมปรางถึงถามพี่แบบนั้น" ถามกลับยิ้มๆ
"ก็คุณเธียรทำตัวแปลกๆ ไม่เหมือนคุณเธียรคนเก่าเลย"
"ไม่เหมือนยังไงครับ" ถามกลับด้วยความอยากรู้ บางทีนี่คงเป็นการดีที่จะมานั่งเปิดอกคุยกัน

*******
รบกวนอ่านตัวอย่างและจากใจนักเขียนก่อนนะค้าาา เนื่องจากพี่เธียรในเล่มนี้จะไม่เหมือนกับที่นักเขียนเคยสอดแทรกไว้ในดวงใจซ่อนรักค่ะ แต่รับประกันว่าความหวาน หื่น ฟินจิกหมอนยังมีอยู่ครบ และได้โปรด พลีสๆ อ่านแล้วรบกวนสละเวลามอบหัวใจหรือคำติชมเพื่อเป็นกำลังใจและเพื่อให้นักเขียนได้พัฒนางานเขียนที่รักนี้ให้ดียิ่งขึ้นด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :D