มนต์คนบาป

“พอดี คืนนี้ พี่ไม่อยู่ในอารมณ์อยากนั่งอัดควันบุหรี่ของคนอื่น เลยออกมาขับรถเล่นดีกว่า เอ๊ะ.. หรือจะเป็นเพราะ เผอิญ เจอตุ๊กตาหน้ารถถูกใจ?
ผู้ชายกรุงเทพฯ พูดจาเพราะจัง.....
เขาเปิดประตูรถ พลางดันหลังเธอเบาๆ ให้ขึ้นไป มันเป็นรถตอนเดียว ที่นั่งกว้าง อย่างที่น้ำตาลไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ มันสามารถเหยียดเท้าไปจนสุด ก็ยังไม่ถึงด้านใน เขาขึ้นนั่ง หันมามองเธอด้วยสายตาที่น้ำตาลไม่เคยเจอจากใคร แม้ผู้ชายที่อุบลฯ จะมองเธอคล้ายๆ แบบนี้ แต่ไม่เคยมีตาคู่ไหน ที่ราวกับมีไฟร้อนแรง ที่สามารถทำให้เธอหลบตาวูบ แล้วก็เก็บเอาความร้อนเช่นนั้น มาระอุในใจตัวเอง
แล้วเขาก็ออกรถช้าๆ ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศสบาย กลิ่นหอมอวลในรถ ชวนให้อยากหลับตาจริงๆ น้ำตาลมองแสงไฟสองข้างทางของถนนสายที่เจ๊ปิ๋มบอกว่า ถนนสายนี้ เป็นถนนที่คนกรุงเทพฯ ต้องออกมาหย่อนใจยามค่ำคืน
“อยากไปไหน บอกมาได้เลยนะ อ้อ กินอะไรมาหรือยังล่ะ?”
“เจ๊ปิ๋มพาไปทาน ก่อนมาแล้วค่ะ”
“เออ ตะกี้ ที่ว่า ต้องขัดสีฉวีวรรณน่ะ พี่หมายถึง คอร์สที่พวกนางงามเขาต้องทำ ก่อนเข้าประกวด แต่ของน้ำตาล แค่พาไปสปา ไปนอนให้เขานวด ไปขัดผิว มันก็โอเคแล้ว...”
“หรือคะ? ที่ไหนคะ?”
“สปามีเยอะแยะไป แต่ ที่บ้านพี่ก็มีนะ เป็นแบบส่วนตัว สะอาด ไม่ต้องกลัวเชื้อโรค เหมือนที่เราไปใช้ของร่วมกับคนอื่น อย่างพวก ผ้าเช็ดตัว อ่างอาบน้ำ ไง อยากไปลองดูไหมล่ะ? พี่มีคนนวดส่วนตัวให้ที่บ้าน?”
เด็กสาวเบิกตาอย่างตื่นเต้น บอกตัวเองได้ทันทีว่า บ้านเขาต้องรวยแน่นอน เพราะถึงขนาดมีห้องสปาในบ้าน เรื่องราวทำนองนี้ เธออ่านเจอในหนังสือดารา เยอะแยะไป