บ่วงนางบำเรอ

“ฉันจะทำให้คุณเห็นว่าฉันไม่ได้เป็นแค่เศษขยะอย่างที่คุณว่า แล้วก็กรุณาอย่าปาเศษเงินของคุณใส่หน้าฉันอีก”
“มีปัญญาเหรอแป้ง ผู้หญิงที่รักสบายจนยอมขายศักดิ์ศรี จะทำให้ตัวเองดูมีคุณค่าขึ้นมาได้ยังไง” อัศวินหัวเราะในลำคออย่างไม่เชื่อ
--
...เขาเกลียดชัง ตราหน้าว่าเธอสกปรกและไร้ค่า ไม่ยอมรับเธอกับลูกในท้อง ซ้ำยังแต่งงานกับคนอื่น
---
“คุณอัศวินจะทิ้งเธอไว้ที่นี่จริง ๆ หรือครับ ผมว่า...” คนขับรถเห็นเช่นนั้นก็อดสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจถามเจ้านายดูอีกครั้งเผื่อจะเปลี่ยนใจใหม่
“ทิ้งไว้ที่นี่แหละ ผู้หญิงสกปรกก็ต้องอยู่กับกองขยะ ...ขับรถต่อไป ไม่ต้องสนใจผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น”
---
“เอาไปสิ ซื้อแต่ของที่มีประโยชน์หน่อยก็แล้วกัน เผื่อเด็กในท้องเป็นลูกฉันจริง ๆ จะได้ไม่เกิดมาเป็นเด็กขาดสารอาหาร”
“ไม่เป็นไรค่ะ เงินที่แป้งยังพอมี ต่อให้ไม่บอก แป้งก็รู้ว่าคนท้องควรกินแต่อาหารที่มีประโยชน์” เธอพูดด้วยความน้อยใจ
“ฉันให้ก็รับไปสิ หรือว่าสำหรับเธอ ก่อนรับเงินจากผู้ชายจะต้องเอาตัวเข้าแลกทุกครั้ง” เขาสาดคำพูดเจ็บ ๆ ใส่ แต่ไปรมาก็กัดฟันทนทำเป็นไม่ได้ยิน ก้มลงหยิบผ้าในตะกร้าขึ้นมาตากต่อ อัศวินมองด้วยความหงุดหงิดที่เธอไม่พูดอะไรโต้ตอบ เลยกระชากแขนเล็กมาบีบแรง ๆ
“โอ๊ย! แป้งเจ็บนะคะ”
“รับเงินนี่ไปซะ !” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้งแต่เธอยังทำเฉยไม่ยอมรับเงิน จนทำให้เขาเริ่มโกรธ
“ต้องให้ฉันทำอะไรเธอก่อนสินะ ถึงจะยอมรับเงินนี่”
---
“อิจฉาได้แม้กระทั่งน้องสาวฝาแฝดเลยนะแป้ง เธอนี่เป็นคนยังไง เห็นน้องสาวได้อยู่ห้องนอนที่ดีกว่าก็เกิดอาการเลยนะ ต่อมอิจฉาของเธอทำงานไวจริง ๆ”
“ทำไมคุณอัศวินพูดแบบนี้ล่ะคะ ฉันไม่ได้อิจฉาน้องซะหน่อย ไม่เคยเลยสักครั้ง แต่ที่ฉันไม่อยากให้ปูนอยู่ชั้นบนกับพวกคุณเพราะไม่ไว้ใจคุณเต้”
“เรื่องนั้นมันคงไม่เกิดขึ้นหรอก เธอไม่ต้องกังวล น้องสาวของเธอ ฉันดูแล้วคงเป็นผู้หญิงที่ดีมีค่า ไม่ทำตัวใจง่ายอย่างเธอหรอก”
“ค่ะ ปูนไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย เป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งเลยล่ะ ถ้าใครทำอะไรน้องสาวฉันล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลย”
“แปลกนะ เธอกับน้องเป็นแฝดที่รูปร่างหน้าตาเหมือนเป็นคนเดียวกันชัด ๆ แต่นิสัยใจคอกลับต่างกันสิ้นเชิง ...คนน้องรักดี ศึกษาเล่าเรียนจนจบ ได้งานทำที่มีเกียรติ ส่วนคนพี่ หึ...ทำตัวไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรีด้วยการขายตัว” อัศวินจงใจพูดให้เธอเสียใจ ที่เขาชื่นชมและให้เกียรติแฝดผู้น้อง แต่ไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลย
ไปรมาเงยหน้ากะพริบตาถี่ ๆ อย่างห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล
“ค่ะ ปูนเรียนจบ มีงานดี ๆ ทำ แตกต่างจากฉันที่จบแค่ ม.ปลาย แต่คุณคงไม่รู้ว่าปูนเรียนจบได้ก็เพราะเงินที่ฉันทำงานหาส่งไปให้แม่กับน้อง”
“เงินจากการขายตัวละสิ” เขาแสยะยิ้มดูถูก ทั้งที่กำลังรู้สึกผิดที่ว่าเธอแบบนั้น
“ค่ะ ...เงินที่ฉันได้จากการ...ขายตัว” ไปรมาพูดคำว่าขายตัวได้ไม่เต็มปาก ถึงแม้มันจะเป็นอดีตที่เธอเคยเลือกเดินทางผิด แต่มันก็ได้ทำให้น้องสาวของเธอมีชีวิตที่ดีได้เรียนหนังสือจนจบปริญญาตรี
“บางที...ฉันอาจต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เรื่องลูก”
“เธอหมายความว่ายังไง” ชายหนุ่มขึ้นเสียงถาม
“ถ้าคุณอัศวินไม่ต้องการลูกที่เกิดจากท้องของผู้หญิงไร้เกียรติอย่างฉัน ฉันก็ยินดีไปจากที่นี่” ไปรมาน้ำตาร่วงเจ็บปวดรวดร้าวที่ต้องทนให้เขาดูถูกครั้งแล้วครั้งเล่า
“เล่นละครเรียกร้องความสนใจจากฉันอีกล่ะสิ ...ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว บ้านก็ไม่มีแถมกำลังท้อง คงมีผู้ชายคนไหนใจดียอมรับเธอหรอกนะแป้ง” อัศวินพยายามหาข้ออ้างมาพูดเพื่อไม่ให้เธอไปจากเขา
“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะเอาลูกไปยัดเยียดให้ผู้ชายคนไหนรับผิดชอบหรอกค่ะ ...ในเมื่อคุณไม่เคยคิดจะยอมรับฉันกับลูก พวกเราก็ยินดีไปจากที่นี่ คุณจะได้สบายใจและมีความสุข” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา กำลังคิดว่าจะไปอยู่ที่ไหน
“อย่ามาเล่นละครน้ำเน่า"