สายใยรัก พันธนาการเสน่หา

“ปล่อยฉันนะคนเลว!” น้ำเสียงแหบสั่นบริภาษ นึกชิงชังสุดหัวใจ
ภูเบศร์มองร่างแน่งน้อยในอ้อมแขนด้วยแววตาร้าวรานบาดลึก ยิ่งได้เห็นดวงหน้างดงามเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาก็ยิ่งให้ปวดแสบปวดร้อนจนต้องขบกราม นัยน์ตาสีเขียวหม่นสบประสานกับแววตาชิงชังเป็นอริของคนพยศในอ้อมแขน ในฉับพลันนั้นแววตาคู่คมแข็งกร้าวจนน่าหวั่น เช่นเดียวกับเสียงห้าวดุดันที่เอ่ยคำประกาศิตด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดเชือดเฉือน
“จะเอาอย่างนี้ใช่ไหมมนทนา ได้! งั้นก็เตรียมตัวไว้ได้เลย!”
มนทนามองประณาม ในขณะที่ภูเบศร์แสยะยิ้มโอหังเหมือนคนจนตรอก


ภูเบศร์จ้องคนในอ้อมแขนอย่างท้าทาย มือสากลูบไล้ใบหน้านวลผ่อง เกลี่ยปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่ผ่อนปรน
“อยากจะเกลียดภูมากแค่ไหนก็ตามแต่ใจเลยยอดรัก จะโขกสับเหยียบย้ำภูไว้ใต้ฝ่าเท้าของเอื้อมก็ตามแต่จะบัญชา แต่อย่าได้เผลอคิดจะเฉดหัวภูทิ้งซะล่ะ...”
มนทนานิ่งอึ้ง พูดไม่ออกหรือไม่มีคำจะพูดก็ไม่แน่ เสมือนว่าจิตวิญญาณถูกสะกดไว้และสูญเสียการรับรู้ไปชั่วขณะ
“ภูยอมเอื้อมได้หมดทุกอย่าง ... แต่เอื้อมไม่มีสิทธิ์ทิ้งภูไปไหนหรอกฮันนี่ อ้ายอีหน้าไหนก็พรากเอื้อมไปจากภูไม่ได้ แม้แต่ตัวเอื้อมเองก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด! เพราะถ้าเอื้อมเกิดมีความคิดพรรค์นั้นขึ้นมาเมื่อไหร่... ภูรับรองได้เลยว่าอ้ายอีทุกคนที่ริอ่านเข้ามาแส่พรากผัวพรากเมีย พวกมันได้พังพินาศย่อยยับจมตีนภูแน่!”
“เลว...” คนถูกข่มขู่บริภาษเสียงสั่น ลำคอตีบตันเพราะก้อนสะอื้นที่จุกเสียดอยู่กลางอก
ปากหยักยกยิ้มราวกับได้รับคำชม มิวายยังยอมรับอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ถึงเลวก็ผัวเอื้อมไงจ๊ะ... ปลื้มไหมฮันนี่ ที่ได้เป็นสุดรักสุดหวงของคนเลวๆพรรค์นี้น่ะ” เสียงเข้มยียวนรวนใส่ แค่นหัวเราะ