SET กรงกวินทร์ 1+2 (จบ)

“คุณจะทำอะไร ออกไป”
“จะปฏิเสธไปทำไม ถ้าผมต้องการ...หน้าที่ของคุณคือตอบสนอง” เควินประกาศกร้าวเหมือนเป็นประกาศิต
คนนอนกระถดตัวถอยหนีอย่างหวาดหวั่น ขณะที่อีกฝ่ายตามมาอย่างไม่ลดละ แววตาของคนตรงหน้าราวกับคนละคนกับเควินที่เขารู้จัก รวมถึงคำพูดร้ายกาจนั่น ถ้าไม่ได้ยินกับหูเขาไม่มีทางเชื่อว่ามันจะออกมาจากปากคนที่เคยบอกว่ารักเขา
“ทำให้ผมพอใจสิ แล้วคุณจะได้อย่างที่คุณต้องการ” เควินยกมุมปากแล้วบอกท้าทาย
“แต่ไม่ใช่เรื่องนี้” คนที่อยู่ในสภาพเป็นรองละล่ำละลักบอกเสียงสั่นแล้วเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากร้อนผ่าวที่ฉกวูบลงมา
“ผมบอกคุณแล้วไงที่รัก ‘ทุกเรื่อง’ ‘ทุกที่’ ‘ทุกเวลา’ ผมเป็นคนกำหนด ไม่ใช่คุณ! เลือกเอาแล้วกันว่าครั้งแรกของคุณ จะในห้องนี้หรือห้องของผม” เควินยื่นคำขาด
“ไม่เอาที่ไหนทั้งนั้น ปล่อยผมเถอะ คุณไม่รักผมแล้วเหรอ” คนหมดทางหนีใช้ไม้อ่อนเข้าลูบ
ทันทีที่จบประโยค อีกฝ่ายก็ยิ้มเหี้ยม...ความเจ็บปวดถูกส่งผ่านแววตา ก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยียบ
“อย่าพูดถึงคำนั้นอีก มันเป็นอดีตไปแล้วธัน และคนทำลายมันเองกับมือก็คือคุณ”


================================


“พอใจแล้วใช่ไหมที่ชีวิตผมพังพินาศ ถ้าพอใจแล้วก็ไปจากชีวิตผมสักที” ทวิชบอกเสียงเรียบอย่างที่ต้องนึกชมตัวเองว่าเขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่คิด แม้ดวงตาจะวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ควบคุมไม่ได้ แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ให้ฟูมฟายเป็นคนขี้แพ้

เขาน่าจะรู้ตั้งแต่ที่เห็นเควินปรากฏตัวที่นี่แล้วว่าเควินไม่ได้มาเยี่ยมเยียนตามประสาคน ‘เคย’ รู้จัก เพียงแต่เขาไม่คิดว่าเควินจะเจ็บแค้นถึงขนาดทำลายชีวิตเขาซ้ำซากแบบนี้ ทั้งที่เขาทำเป็นไม่รู้จักแต่เควินก็ยังเพียรมาหา จนกำแพงหนาที่สร้างขึ้นสั่นคลอน และสุดท้าย...ก็เหมือนเดิม

เขาอยากหัวเราะกับความโง่ซ้ำซากของตัวเองแต่หัวเราะไม่ออก ไม่กล้าพูดเต็มปากว่าเจ็บปวดจนชินชา เพียงแต่เขามีภูมิต้านทานความเจ็บปวดที่มีเควินเป็นสาเหตุ ดังนั้นเขาจึงไม่ฟูมฟายให้อีกฝ่ายได้ใจอีก

ถ้าเขาจะพ่ายแพ้ เขาก็จะสมน้ำหน้าตัวเอง ไม่ใช่หน้าที่ของคนอื่น

“ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ผมไม่มีอะไรจะให้คุณเอาคืนแล้ว เลิกยุ่งกับผมสักที ถือว่าผมขอร้อง” เขาไม่คิดแก้แค้นเอาคืนให้หายเจ็บใจ แต่สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้คือชีวิตที่สงบ เขาขอแค่นี้เอง!