กรงกวินทร์ 2

“พอใจแล้วใช่ไหมที่ชีวิตผมพังพินาศ ถ้าพอใจแล้วก็ไปจากชีวิตผมสักที” ทวิชบอกเสียงเรียบอย่างที่ต้องนึกชมตัวเองว่าเขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่คิด แม้ดวงตาจะวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ควบคุมไม่ได้ แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ให้ฟูมฟายเป็นคนขี้แพ้

เขาน่าจะรู้ตั้งแต่ที่เห็นเควินปรากฏตัวที่นี่แล้วว่าเควินไม่ได้มาเยี่ยมเยียนตามประสาคน ‘เคย’ รู้จัก เพียงแต่เขาไม่คิดว่าเควินจะเจ็บแค้นถึงขนาดทำลายชีวิตเขาซ้ำซากแบบนี้ ทั้งที่เขาทำเป็นไม่รู้จักแต่เควินก็ยังเพียรมาหา จนกำแพงหนาที่สร้างขึ้นสั่นคลอน และสุดท้าย...ก็เหมือนเดิม

เขาอยากหัวเราะกับความโง่ซ้ำซากของตัวเองแต่หัวเราะไม่ออก ไม่กล้าพูดเต็มปากว่าเจ็บปวดจนชินชา เพียงแต่เขามีภูมิต้านทานความเจ็บปวดที่มีเควินเป็นสาเหตุ ดังนั้นเขาจึงไม่ฟูมฟายให้อีกฝ่ายได้ใจอีก

ถ้าเขาจะพ่ายแพ้ เขาก็จะสมน้ำหน้าตัวเอง ไม่ใช่หน้าที่ของคนอื่น

“ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ผมไม่มีอะไรจะให้คุณเอาคืนแล้ว เลิกยุ่งกับผมสักที ถือว่าผมขอร้อง” เขาไม่คิดแก้แค้นเอาคืนให้หายเจ็บใจ แต่สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้คือชีวิตที่สงบ เขาขอแค่นี้เอง!