คืนปิดตา

อัญจิมาเป็นสาวรักสวยรักงาม
โดยเฉพาะดวงตาเป็นอวัยวะที่หวงแหนที่สุด
เมื่อเธอตาเจ็บ อัญจิมาต้องปิดตาเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล
โรงพยาบาลที่พลุกพล่านไปด้วยผี!
. . . . . . . . . . .

ต่อให้เป็นคนที่ไม่สังเกตอะไรเลย แต่ถ้ามีเวลามานอนสงบตามลำพังอยู่ในห้องที่เงียบวิเวกยิ่งกว่าป่าช้าเช่นนี้ ก็เหมือนเป็นไฟท์บังคับให้ได้สังเกตขึ้นมาบ้างละว่า ห้องพักนี้...นอกจากจะเล็กแคบแล้ว ยังน่าจะเป็นห้องที่ค่อนข้างอับทึบด้วย

ทั้งนี้ เมื่ออยู่ลำพังนานเข้า อัญจิมาก็เริ่มได้กลิ่น...แปลกๆ ที่เริ่มเจืออยู่ในอากาศร้อนอบๆ ภายในห้อง ไม่ถึงกับเหม็นชวนเหียน แต่ก็ไม่หอมจรุงอย่างอโรมาเธอร์ราพีทั้งหลาย ที่จริง...กลิ่นที่รู้สึกได้อยู่บัดนี้ทำให้อัญจิมาคิดไปถึง...

กลิ่นยา ยาที่ใช้อยู่ในโรงพยาบาลนั่นละ แต่อะไรก็ไม่รู้บอกเธอว่า มันน่าจะเป็นยา...เก่าๆ...

กับกลิ่นคาว...เก่าๆ...

เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องนอนหง่าวอยู่เพียงลำพังกับความมืด อัญจิมาบอกตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่ และจะต้องใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้อีกนานเท่าไหร่ กว่าเช้าวันใหม่จะมาเยือน