รอเธอพารักกลับมา

เขาเคยเหยียบย่ำยอดหญ้าเล็กๆ กอหนึ่งจนแหลกไม่เหลือชิ้นดี สิบสองปีต่อมายอดหญ้าเล็กๆ กลับมาทวงทุกสิ่งทุกอย่างจากเขา ที่แท้แล้วที่เธอต้องการคืออะไรกันแน่ และที่จริงแล้วเขาเองก็กำลังรอเธอกลับมาทวงหนี้รักครั้งนี้หรือเปล่า
ความจริงแล้วพวกเราสองคนกำลังรอกันและกันอยู่ ใช่หรือไม่ใช่กันนะ
********************************************************
“สายชลอย่าคาดหวังกับมันเลย คุณแค่ทำเป็นมองไม่เห็น ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เมื่อก่อนยังอยู่มาได้ ทำไมจะทำต่อไปไม่ได้ ลืมมันไปซะ”
มือหนากำแน่น จ้องมองเธอไม่ลดละก่อนจะเอ่ยแหบพร่า
“ทำไม่ได้”
“ทำไมจะทำไม่ได้เล่า” หญิงสาวมองท่าทางของเขา แสดงออกถึงความอ่อนใจและรำคาญเล็กๆ
“เพราะเมื่อก่อนคุณไม่ได้พาตัวเองกลับมา แต่ตอนนี้มาแล้ว ปรากฏแล้ว เด่นชัดแล้ว ผมรู้สึกไปแล้ว รับรู้ไปแล้ว เริ่มอยากสัมผัสไปแล้ว คุณคิดว่ามันจะเหมือนเดิมได้เหรอ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้” เธอว่าเสียงเรียบ พลิกตัวลงนอนกับเตียงนอน หลับตาลงด้วยท่าทางยากลำบาก สายชลมองท่าทางนั้นแล้วถอนหายใจ
“สิ่งที่คุณต้องการจากผมคืออะไรกันแน่ แค่อยากทำลายศักดิ์ศรีของผมจริงๆ นะหรือ”
เธอยังคงต่อสู้กับเขาด้วยความเงียบ
“รพีคุณกลับมาที่นี่ทำไมกันแน่”
หญิงสาวยังคงหลับตานอนนิ่งๆ แม้ขนตาจะไหวระริก
“คุณคิดว่าผมลืมคุณจริงๆ นะหรือ คิดว่าผมจำไม่ได้เหรอ ร่างกายของคุณ เสียงของคุณ เส้นผมของคุณ”
มุมปากของรพีเกร็งเป็นเส้นตรง
“หรือที่แท้แล้วคุณกลัวว่าผมจะจำคุณไม่ได้”
มือเล็กกำผ้าห่มแน่นจนขึ้นเป็นข้อขาว
“หรือที่จริงแล้วสิ่งที่ผมติดค้างคุณมาสิบสองปีก็คือความรักบิดเบี้ยวของคุณ หือ รพี”
เธอไม่ตอบแต่หางตามีน้ำซึมชิดหมอนที่นอนขดตัวตะแคง
“อย่าหนีอีกเลย เผชิญหน้ากับตัวเองตรงๆ เถอะ ถ้าไม่ใช่ก็ลองพูดว่าเกลียดผมสิ พูดตรงๆ มองหน้าผมตรงๆ เสียงอย่าสั่น นัยน์ตาอย่าสั่น ปฏิเสธทุกอย่างที่เป็นของผม ทำร้ายผมให้ย่อยยับพินาศไปต่อหน้าต่อตาต่อด้วยน้ำมือของคุณ ไม่ใช่การยื่นมือเข้ามาต่อลมหายใจให้ผม แล้วหยอกเล่นเหมือนแมวหยอกหนู”
เสียงของเขาแทงเสียดลึกไปถึงแก่นลึกของจิตวิญญาณ หญิงสาวพยายามอย่างมากที่จะไม่สั่นระริก ปากกัดแน่นจนได้รสคาว
“ยิ้มหน่อยสิ คุณเคยยิ้มให้ผมดีๆ บ้างไหม”
เธอลืมวิธียิ้มไปแล้ว
“ร้องไห้ออกมาบ้างสิ รู้ไหมว่าคุณเหมือนคนพิการทางอารมณ์”
ร้องไห้รึ เธอเองก็ลืมวิธีร้องไปแล้วเหมือนกัน
“คุณเจ็บมามากขนาดนี้แต่เอาคืนผมให้สะใจเพียงเล็กๆ น้อยๆ มันคุ้มแล้วเหรอ ยังไงก็ตัดใจไม่ได้ใช่ไหมล่ะ รุกเข้ามามากกว่านี้หน่อยสิ อย่าตอดเล็กตอดน้อยเลย การจับผมมาแต่งงานด้วยนี่เป็นวิธีเด็กเล่นขายของเหรอ ทำแบบนี้ไปคุณก็ไม่ได้ผมมาทั้งหมดหรอกนะ”
เธอเกือบจะลืมตาเสียแล้ว แต่ห้ามตัวเองไว้ได้ทัน ร่างกายเกร็งเครียดยิ่งกว่าเก่า
“ในสายตาคนอื่นคุณอาจจะกำลังแก้แค้นผมอยู่ แต่ในสายตาของผมคุณกำลังทำให้ผมเป็นของคุณนะรู้ไหม ที่บีบขยี้เรเน่ ไอลดา แน่ใจเหรอว่าแค่แค้น ไม่เลย ที่แท้คุณมันก็แค่ผู้หญิงที่หึงจนหน้ามืดตามัว รพี เมื่อไรจะยอมรับความจริงสักทีว่าคนที่คุณรักไม่ใช่ซันนี่แต่เป็นผม สายชลคนนี้ต่างหาก”