เพลิงมธุรส (ภาคต่อใต้ปีกเสน่หา)

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นในห้องโถงกว้างของสนามบิน ก่อนวันเดินทางไปเรียนต่างประเทศของเขมมิกาคือใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างเข้มแข็งของเด็กสาวที่โปรยส่งให้กับคนอื่นๆ ก่อนจะกลายเป็นเย็นชาและดุจัดขณะมองเขาราวเกลียดชัง ฉัตรรู้สึกชาไปทั้งร่างเมื่อได้ยินเสียงกระซิบแผ่วของเธอขณะเดินผ่าน ก่อนเด็กสาวจะออกเดินทางไกลเพียงลำพังอย่างถือดี

“ฉันเกลียดแกไอ้เด็กข้างถนน”


***


“ท่านครับ…ผมขอพบคุณเข็มก่อน…ได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดเสียงขาดเป็นห้วง

“ไอ้ฉัตร…มึง…นี่มึงยังกล้าขอกูอย่างนั้นเหรอ”

เสียงตวาดลั่นของนายใหญ่ฟังคล้ายเสียงหวีดหวิวของลม หลังชายหนุ่มเอ่ยขออนุญาตผ่านริมฝีปากที่แตกปริจากแรงตบในครั้งแรก…เขาอยากเห็นเธออีกสักครั้ง อยากกอดไว้กับอกอีกสักหน เพราะฉัตรเชื่อแน่ว่าถ้าตนเองก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้เมื่อไหร่ เขาจะไม่มีโอกาสได้พบเขมมิกาอีกเลย

เจ็บกายเพราะดาบของนายยังคมกริบอยู่เช่นเดิม และมันเชือดเฉือนเนื้อเขาจนแยกเป็นริ้วนับตั้งแต่ต้นแขนทั้งสองข้าง และลามพาดไปบนลำตัว…เลือดเหนียวเหนอะที่ไหลจากบาดแผลแล้วแผ่กระจายไปบนพื้นจนเข่าที่คุกอยู่ของเขา เหมือนจะไม่สามารถรับน้ำหนักของร่างให้ไถลไปตามรอยเลือดที่กองและลื่นปราด