โลกนี้ (ไม่) มีแม่

รวม ๕ เรื่องสั้น (ขนาดยาว) 243 หน้า! "โลกนี้ (ไม่) มีแม่"


.......................................................................................

ค่ำหนึ่งในคืนที่อ้าวอบระอุร้อน เสี่ยปงค์ทเวศกำลังนั่งทำลายตับด้วยเหล้ายุโรปชั้นยอด อยู่ในระเบียงห้องนอนตัวเอง หลังเมียตายไปเมื่อวันฝนพรำของเดือนกันยายนในปีไหนซักปี มันนานพอที่จะทำให้เขาลืมการสูญเสียนั้นได้ เขาเหลือเพียงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอายุสิบขวบอยู่แค่คนเดียว และคืนนี้เขาก็พาลูกชายเข้านอนไปตั้งแต่สองทุ่มกว่า เขาจึงว่างพอจะนั่งเพลินกับแสงไฟกลางคืนที่ไกลตา และชินชากับแสงส้มสลัวของโคมไฟติดผนัง ที่หยอกเอินกับเหล้าในแก้วราวชู้รักระเริงกาม เขาคิดว่าในโอกาสต่อไปจะเปลี่ยนมาดื่มไวน์ขาว ที่มีแอลกอฮอล์ในปริมาณเพียงเล็กน้อย มันเหมาะกับร้อนนี้ดีนัก
หว่างปล่อยความคิดให้ลอยฟุ้ง ราวกับมันมีปีก เขาพบความผิดปกติบางอย่าง ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในเคหสถานของเขา ‘เงียบ มันเงียบฉิบหาย!’ นี่เพิ่งจะห้าทุ่มเศษ ๆ แต่ทำไมคนของเขาในป้อมยามหน้ารั้วบ้าน มันถึงได้เงียบราวกับใครเอาป่าช้ามาถมทับ ปกติจะมีเสียงดื่มเหล้าเคล้าเสียงหัวเราะดังมาไม่มากก็น้อยอยู่เป็นระยะ ส่วนคนที่ลาดตระเวนอยู่ชั้นล่างนอกอาคารบ้าน เขาก็ไม่เห็นมันเดินผ่านสวนของเขามาครู่หนึ่งแล้ว ไอ้ก๋องหมาพันธุ์บางแก้วที่มักปากเปราะเห่าซี้ซั้วอยู่ทุกคืน ก็เหมือนจะลืมเอาเสียงมาใส่ไว้ในปาก ‘แปลกเกินไปแล้ว’ เสี่ยปงค์ทเวศคิด……หว่างที่กำลังจะลุกยืน เสียง ‘กริ๊ก’ เบา ๆ ก็แหวกความสงบมาอยู่ข้างหูเขา จับรหัสได้ทันที ว่าบัดนี้ปลายกระบอกปืนของใครบางคน กำลังจ่ออยู่หลังกบาลเขา!
“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ?”
เสียงเสี่ยปงค์ทเวศกร้าวแต่เกรงอยู่ในที เขาอดที่จะหย่อนความสงสัยไม่ได้ว่า หมอนี่ผ่านคนและหมาของเขา เข้าถึงตัวเขาแบบนี้ได้อย่างไร
“กูถามว่ามึงเป็นใคร”
ยังไม่มีคำตอบจากเจ้าของปืน
“ห่..! มึงหูหนวกหรือไง เหี้..! เอ๋ย กูถามว่ามึงเป็นใคร”
กังวานเขาลั่น และเริ่มสั่นราวกับมีใครมาเขย่าลูกกระเดือก
ราวกับเจ้าของปืนไม่มีปาก คำถามทั้งสามประโยคของเสี่ยปงค์ทเวศคล้ายหายเข้ากลีบเมฆ
“มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา มึงไม่พูดอย่างน้อยเขียนใส่เศษกระดาษให้กูอ่านก็ยังดี ห่..! มึงเอาปืนมาจ่อหัวกูแบบนี้ กูเสียวนะโว้ย… ไอ้เชิด ไอ้ชิด แม่..! พวกมึงไปไหนกันหมดเว้ย”
“ตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์ คนของเสี่ยทั้งหมดรวมถึงไอ้หมานั่นด้วย มันหมดโอกาสจะมาช่วยเสี่ยแล้ว”
ประโยคแรกของเจ้าของปืนดังขึ้น ด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เสี่ยปงค์ทเวศเป่าปาก อย่างน้อยไอ้หอกนี่ก็ไม่ได้เป็นใบ้
“มึงฆ่ามันตายหมดแล้วหรือ!”
“อย่าห่วง ผมไม่ฆ่าใครเกินจำเป็น คนของเสี่ยกับหมากำลังหลับ ผมมีวิธีที่จะทำอย่างนั้นได้โดยไม่ลำบากอะไรเลย”
“ถ้ามึงต้องการเงินหรือห่..! อะไรมึงก็เอาไป เซฟกูอยู่ใต้เตียงรหัสตู้กู ห้า….แปด เจ็ด สอง หนึ่ง สี่ หนึ่ง….พอใส่รหัสเสร็จเซฟจะยังไม่เปิดออก มึง… มึงต้องหมุนเกลียวไปทางขวาสองที ถ้าดังแกร๊ก มึงก็เอาเงินสดและทองคำแท่งไปได้เลย….ในบ้านกูมีอยู่เท่านั้น”
“ผมไม่ได้ต้องการเงินเสี่ย และก็ไม่ได้มาเพื่อปล้น”
“ห่..! อะไรของมึงวะ! งั้นมึงมาทำเหี้..! อะไรในบ้านกู”
“เจตสงค์”
สั้นแค่สองพยางค์ ลมหายใจของเสี่ยปงค์ทเวศก็คล้ายหยุดทำงานชั่วคราว พูดละล่ำละลักเจียนจะร้องไห้
“ไอ้เจตสงค์นี่เอง มันจ้างมึงเท่าไหร่กูให้มึงสองเท่า…… ไม่ ๆ…… มึงอยากได้เท่าไหร่เดี๋ยวกูเขียนเช็คให้ พรุ่งนี้เช้ามึงไปขึ้นเงินได้เลย ขออย่างเดียวอย่าทำอะไรกูเลย….กูไหว้ล่ะ”
“อย่าลำบากเลยเสี่ย นึกถึงคุณพระคุณเจ้าเถอะ แต่ถ้าชีวิตเสี่ยมันบัดซบ เกินกว่าจะนึกหน้าพระหรือเจ้าออก ก็ให้จำชื่อผมไว้ผมชื่อห้อย ผมคิดว่าเป็นสิทธิที่เสี่ยควรรู้ว่ากำลังจะตายเพราะใคร”
“เฮ้ย! เดี๋ยว ๆ ก่อน กูยังไม่อยากตาย กูยังมีลูกชาย กูยังห่วงลูกชายกู ……”