แสนร้ายกลายรัก + ตอนพิเศษ

เพิ่มตอนพิเศษ
-----------------------------------

ธนกฤต วรเศรษฐการ : ยอมแต่งงานกับผู้หญิงร้ายกาจเพราะคำว่า ‘บุญคุณ’ ดังนั้นสิ่งที่เขาจะมอบให้คือ ‘ความเกลียดชัง’

“อย่าดึงหนูนิดลงมาแปดเปื้อนคำพูดต่ำๆ ของเธอ”
“ถ้ามันสูงส่งนักคงไม่คิดแย่งผัวชาวบ้านหรอก”
“หนูนิดไม่เคยคิดแย่งฉัน ฉันต่างหากที่รั้งหนูนิดไว้ ได้ใบหย่าจากเธอเมื่อไหร่ ฉันจะจัดงานแต่งกับหนูนิดทันที และจะควงออกหน้าออกตา ให้ทุกคนลืมไปเลยว่าเธอเคยเป็นเมียฉัน”
“...”
“และช่วยรู้เอาไว้ด้วย ฉันไม่เคยคิดล่วงเกินหนูนิดแม้แต่ปลายก้อย เพราะผู้หญิงดีๆ อย่างหนูนิดควรค่าแก่การทะนุถนอม ไม่เหมือนกับเธอ...” ธนกฤตปรายตามองอย่างดูถูก ก่อนจะเปล่งจาวาคมกริบ “ดอกไม้ริมทางยังน่าเด็ดดมมากกว่า”
“ถ้าฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นแล้วลดตัวลงมาเกลือกกลั้วด้วยทำไม” ปลายเสียงสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่ได้
“เพราะฉันต้องการให้เธอมีราคี มีตำหนิ จะได้ไม่มีใครกล้าเอาไปใช้ต่อ ถ้าเทียบเป็นสิ่งของ เธอก็เหมือนกับของที่ใช้แล้วทิ้ง เอากลับไปรีไซเคิลอีกไม่ได้”

ปานตะวัน พิพัฒนธาดา : ยอมแต่งงานกับผู้ชายใจร้ายเพราะ ‘คำสั่ง’ ดังนั้นสิ่งที่เธอต้องเผชิญคือ ‘ความเจ็บปวด’

“ถ้าคุณอยากให้ฉันมีราคี มีตำหนิล่ะก็ คุณทำสำเร็จตั้งแต่คืนนั้นแล้ว เพราะสิ่งที่ฉันเสียไปมันเรียกกลับคืนมาไม่ได้ ต่อให้อีกหนึ่งปีข้างหน้าเราขาดจากความเป็นสามีภรรยากัน ใครๆ ก็รู้ว่าฉันเป็นของมือสองที่ผ่านการใช้งานมาแล้ว” ปานตะวันไม่ได้ตะคอก ไม่ได้ประชดประชัน แต่พูดด้วยน้ำเสียงรวดร้าวอย่างควบคุมไม่ไหว ขอบตาร้อนผ่าวจนปวดแสบ บางสิ่งทำท่าจะหยดเผาะลงมา จึงรีบเบือนหน้าหลบแล้วแอบปาดมันออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับไปประสานสายตาดังเดิม
“ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะรู้สึกยังไง แต่ถ้าฉันสั่ง เธอมีหน้าที่ต้องทำตาม หรือไม่ก็...” ขยับปลายเท้าเข้าไปใกล้ สายตาจับจ้องไม่ลดละ “เซ็นใบหย่ามา”
“เพื่อให้คุณไปเสวยสุขกับนังณิชารีย์งั้นเหรอ”
“ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็ใช่ ความสุขของฉันคือการได้แต่งงานกับหนูนิด ไม่ใช่ต้องมาตกนรกกับผู้หญิงอย่างเธอ ฉันถึงได้เรียกร้องใบหย่าจากเธอทุกวัน ถ้าไม่เห็นแก่อาชวินทร์ ฉันฟ้องหย่าตั้งแต่วันแรกที่ร่วมหอ... ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าลงโลงร่วมกันแล้ว”