ขบถรักจำเลยมาร (ตอนพิเศษ)

**เคยตีพิมพ์แล้วค่ะ**

นิกข์ ศิริธิตินันท์กุล’ มีกิตติศัพท์ในฐานะมหาเศรษฐีเพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อ ไร้ความปรานี
ไม่เคยมีครั้งใดที่เขาจะไม่ปรากฏกายต่อหน้าสาธารณะพร้อมกับผู้หญิงในอ้อมกอด
และด้วยความอื้อฉาวนี้ หากนิกข์ต้องการที่จะเป็นผู้สืบทอดมรดกจำนวนหมื่นๆ ล้านตามที่ควรจะเป็นเขาก็จะต้องปรับเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ตาม ‘เงื่อนไขในพินัยกรรม’ ของผู้เป็นบิดา
ด้วยการหาผู้หญิงที่ไร้ประวัติเสื่อมเสียสักคนมาเป็นภรรยา... ‘ภายในหนึ่งเดือน!’
และ ‘ห้ามสร้างข่าวอื้อฉาว’ แม้แต่เรื่องเดียวภายในเวลาหนึ่งปีนับจากนี้!
เพลย์บอยมากเล่ห์เหลี่ยมอย่างนิกข์ไม่เคยจนหนทาง และเขาก็พบกุญแจสำคัญที่จะใช้เพื่อการนี้แล้วสาวสวยที่ซื่อและไร้เดียงสา... พอจะให้เขาล่อลวงมาเป็นภรรยาชั่วคราว!

โชคชะตาของ ‘แพรววรินทร์’ ดูเหมือนจะพลิกตลบอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว
เมื่อความหวังดีที่ต้องการปกป้องน้องสาวเพียงคนเดียว
ทำให้ร่างกายอันบริสุทธิ์ของเธอเข้ามาพัวพันกับเพลย์บอยรูปหล่อจอมเผด็จการ
และถูกพาตัวลงมาใน ‘เรือยอชต์ลําใหญ่หรูหรา’ สองต่อสองโดยไม่เต็มใจ ไม่รู้จุดหมาย และไม่รู้จุดประสงค์แม้การได้พบกับผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ไปทุกอย่างแบบนิกข์
จะทําให้เธอกล้าฝันถึงความรักแท้ดังเช่นซินเดอเรลล่าในเทพนิยายแสนหวาน
แต่เมื่อหญิงสาวได้ล่วงรู้ถึง ‘จุดมุ่งหมายที่แท้จริงอันไร้ความปรานี’ ของเขา
ซึ่งความรัก... เป็นสิ่งสุดท้ายที่เจ้าชายอย่างเขาจะมอบให้เธอได้
หญิงสาวจะสามารถให้อภัยผู้ชายเสเพล ลืมอดีตอันอื้อฉาว... เปลี่ยนแปลงตัวตนและหัวใจเขาได้หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาจะเลือกอะไรระหว่าง... มรดกหมื่นล้านของตระกูลที่เขาปรารถนาโดยมีเธอเป็นเหยื่อกับ ‘สถานะใหม่’ ที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ... ‘พ่อของลูกเธอ!’
+++++++++++++
นิกข์+แพรววรินทร์
“คนใจร้าย”
“และคนใจร้ายคนนี้กำลังจะอาบน้ำให้คุณ” คนใจร้ายพรมจูบลงบนต้นคอขาวเนียนที่เบี่ยงหนี ฝ่ามือเขาลื่นไปมาอยู่บนผิวกายที่เคลือบไปด้วยฟองสบู่…
แพรววรินทร์ สูดหายใจแรง เปลือกตาบางหรี่ปรือ นิกข์ยิ้ม ลำพองขณะไล้ลงไปตามเนื้อตัวเปล่าเปลือยและลูบไล้ร่างงามอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“นะ…นี่มันไม่ใช่การอาบน้ำ คุณกำลังลวนลามฉัน ปล่อยฉันนะคนบ้า คนลามก” ตวาดแวดเสียงสั่น เพราะการกระทำของเขาทำให้ความปรารถนาร้อนรุ่มพุ่งสูงขึ้นในร่างเธอ
ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ต้องการที่จะให้เขาเลิกทรมานและปลดปล่อยเธอจากความต้องการที่ดิบเถื่อนนั้น
“แต่คุณชอบที่ผมอาบน้ำให้ใช่ไหมล่ะ” คนพูดขบเม้มที่ติ่งหูขาว เจ้าของมันสูดหายใจเข้าแรง และเกือบจะใจอ่อนไปกับเล้าโลมของเขา “คุณจะอาบให้ผมบ้างก็ได้นะ”
++++++++++
เจเรมี่+พราวตะวัน
“เอามือของคุณออกจากตัวฉัน” พูดเน้นทีละคำด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และสะบัดมือหนาออกจากเรียวขายาวของตน “คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวฉัน”
บ้าเอ๊ย! ทำไมหัวใจเธอต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วยล่ะ
“ผมมีสิทธิ์เป็นตันเลยล่ะ แล้วคุณมาทำบ้าอะไรที่นี่ นอกจากจะมาอ่อยนะ”
เผียะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าหล่อเหลาจนชาไปทั้งแถบ นอกจากจะปากจัดจ้านแล้ว พราวตะวันยังมีฝ่ามือพิฆาตอีกหรือนี่
ใบหน้าเรียวสวยเชิดขึ้น “สมควรโดนแล้ว เพราะคุณเพิ่งจะพูดจาดูถูกฉัน”
“แล้วมันสมควรไหมล่ะ” ความหึงหวงทำให้เจเรมี่โพล่งออกไปอย่างที่ใจคิด “คู่หมั้นก็มี แต่ยังมาระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่น”
++++
“ไม่ยุติธรรม” คนพูดดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนแข็งแรง “คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่”
“มาอุ้มคุณกลับเข้าบ้านยังไงล่ะ ก่อนที่จะมีใครหิ้วคุณไป”
หิ้ว! เธอไม่ใช่คุณตัวนะจะได้ให้ใครมาหิ้วไปง่ายๆ มือน้อยฟาดคนปากดีไม่ยัง คนถูกตีขู่ว่าถ้าไม่หยุด…จะอึ๊บเธอตรงนี้คนถูกขู่หน้างอคอหักปานปลาทู
“ฉันไม่ยอมให้ใครมาหิ้วง่ายๆ หรอกย่ะ”
“อ๋อเหรอ” ลากเสียงล้อเลียน ทำให้คนฟังถลึงตาให้
“วางฉันลงได้แล้ว” ร้องสั่ง เมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ในบ้านพักหลังน้อยแล้ว
“ไม่” คนหน้ามึนปฏิเสธทันควัน ทำให้คนฟังโกรธลมออกหู
“คุณจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ มันผิดกฎหมาย แล้วแค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้ว”
“ไม่พอ…กับคุณต้องหลายๆ ครั้ง”
คนฟังหน้าแดงแปร๊ด เข้าใจสิ่งที่หนุ่มหล่อต้องการสื่อ…หื่นไม่มีใครเกิน