บ่วงรักแสนหวาน (ฉบับปรับปรุง)

“ถ้าหนูเป็นลูกแมวแล้วพี่วินล่ะคะเป็นอะไร” รอยยิ้มละมุนแต่งแต้มบนริมฝีปากเมื่อลองคิดเล่นๆกับคำถามของตัวเอง เธอคิดว่าพี่วินเหมาะกับการเป็นเสือนะเพราะชอบดุเธออยู่เรื่อย อะไรไม่ถูกใจก็นิดหน่อยก็ทำหน้าดุแล้ว

“พี่ก็เป็นของหนูไงคะ เป็นของจัสมินคนเดียวเลยดีไหมครับ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียบ ๆพลางอมยิ้มน้อย ๆเมื่อนัยน์ตาคู่หวานเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อหูของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น และอย่าว่าแต่จัสมินที่มีท่าทางตกใจแบบนี้เลย ตัวเขาเองที่เป็นคนพูดยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ว่าประโยคเมื่อกี้เป็นคนพูดออกมาเอง

“หนูน่ะเขินมากเลยค่ะ แล้วพี่วินล่ะคะเขินเหมือนกับหนูไหม”
จัสมินจิ้มหน้าท้องแกร่ง แก้มขาวใสแดงปลั่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวเขินอายอย่างที่พูดจริง ๆ มือใหญ่ข้างที่ว่างของอนาวินยกขึ้นกอบกุมแก้มเนียนนุ่มแล้วเกลี่ยเบาๆอย่างเอ็นดูในความน่ารักของเจ้าหญิงน้อย ๆ รอยยิ้มอบอุ่นไม่จางหายไปจากริมฝีปาก

“จัสมินเขินคนเดียวก็พอแล้วครับ อย่าให้พี่ต้องเขินด้วยเลย”

“ทำไมล่ะคะ ทำไมพี่วินถึงเขินด้วยไม่ได้” คิ้วเรียวสวยขมวดกันยุ่งเพราะไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร ชอบตอบอะไรไม่ค่อยเคลียร์รอบเดียวให้ชัด ๆไม่ค่อยได้

“ก็เพราะว่าถ้าพี่เขินมันคงไม่น่ามองเหมือนกับจัสมินไงครับ”

“พี่วินทำหนูเขินอีกแล้วนะคะ” จัสมินบ่นอุบอิบแต่ทว่ามุมปากโค้งขึ้น ใบหน้าประดับไปด้วยความสุขอย่างชัดเจน

“เด็กน้อย”

* ฉบับปรับปรุงนี้เป็นฉบับเดียวกับหนังสือทำมือนะคะ *