แสนรักในแผนร้าย

เรณราคือผู้หญิงที่พิริยะต้องดูแล และเขาก็ปฎิเสธมาตลอดเพราะเธอคือสาเหตุที่ทำให้ถูกลงโทษ ด้วยการไปเรียนเมืองนอก ความโกรธเกลียดเริ่มก่อเกิดนับจากนั้น หากความผูกพันที่เกิดขึ้นในวัยเยาว์ เหนี่ยวรั้งให้หัวใจสองดวงกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง แต่การพบกันครั้งนี้ไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายปฎิเสธ แต่เป็นฝ่ายเรณราที่ยืนยันไม่ต้องการให้เขาดูแล
“ปล่อยนะคุณพิริยะ”
“ไม่ปล่อย ถ้าดิ้นมากจะกอดให้กระดูกร้าวเลย” เขาบอกเสียงต่ำจนเธอใจสั่น “แทนตัวเองเหมือนเมื่อก่อน แล้วอย่าเรียกห่างเหินแบบนั้นให้ได้ยินอีกนะหนูเร ไม่อย่างนั้นจะได้เห็นดีกัน” เขาสั่งใบหน้าบึ้งตึง
“แล้วจะให้เรียกยังไงคะ ฉันจะได้ทำให้ถูกใจคุณ” เรณราเอ่ยเสียงเข้ม สบตาคมอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนทุกครั้ง
“เคยเรียกยังไงก็เรียกอย่างนั้นแหละ”
“บังเอิญว่าฉันจำไม่ได้ด้วยสิคะ ว่าเคยเรียกคุณว่ายังไง”
“ต้องให้เตือนความจำไหมหนูเร ว่าเคยเรียกพี่ยังไง” เขาบอกเสียงพร่าต่ำข้างหู เรณราดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ตากลมโตมองเขาอย่างหวาดหวั่น หัวใจเต้นระรัวเมื่อได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ พิริยะเองรับรู้ถึงความนุ่มนิ่มกลมกลึงของร่างบอบบางในอ้อมแขน อารมณ์หนุ่มเดือดพล่านไปทั้งกาย ความอุ่นซ่านที่ได้สัมผัสหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจ
“ใครจะรู้คะว่าคุณอนุญาตให้เรียกได้เหมือนเมื่อก่อน”
“พี่ก็บอกอยู่นี่ไง จะเรียกหรือไม่เรียก” เขาขู่แววตาดุดันพร้อมกับหอมแก้มนวลทั้งสองข้าง หญิงสาวตาโตไม่คิดว่าเขาจะกล้าจู่โจมเธอแบบนี้ แก้มเนียนแดงระเรื่อ มือบางดันอกเขาไว้
“อย่านะคุณพิริยะ ปล่อยฉันซะทีเดี๋ยวพยาบาลเวรก็เข้ามาเห็นกันพอดี”
“เห็นก็เห็นสิ ถ้าขัดใจกันพี่จะจูบโชว์ให้ดู หรือจะลอง” เขาไม่พูดเปล่ายังจูบไซ้ไปทั่วดวงหน้างาม เรณราน้ำตาคลอหมดหนทางสู้กับเขา
“ปล่อยหนูเรนะคะพี่พิ” พิริยะยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหวานใสของเธอ
“แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย” เขายิ้ม ฝังจมูกโด่งกับแก้มหอมกรุ่น คุณหมอสาวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เบี่ยงหน้าหลบจมูกโด่งและริมฝีปากอุ่นที่ไม่ยอมถอยห่างออกจากแก้มนวล
สัมผัสแผ่วเบาดุจปุยนุ่นบวกกับอารมณ์ลึกซึ้งที่ก่อตัวขึ้น ความหวานล้ำที่ได้สัมผัสทำเอาพิริยะไม่อยากหยุดตัวเอง แรงทาบทับที่เรียวปากนุ่มเริ่มแรงขึ้น มือรั้งร่างบอบบางแทรกเข้ามาอยู่ระหว่างเข่าทั้งสองข้าง ทำเอาหญิงสาวตัวสั่นสะท้าน วงแขนแข็งแรงกอดกระชับร่างบอบบางอย่างหวงแหน…