คนไม่มีสิทธิ์

นั่งบนรถนี่แหละ ปลอดภัยกว่า “
“แต่ดินมันกำลังจะไหลลงมานะ เกรพ จะไป หรือจะนั่งตรงนี้ ตาร์จะลงไป สมใจก็ลงไปแล้ว “
นายสมใจ ที่น่าจะผ่านช่วงเลวร้ายของชีวิตมาพอสมควร ไม่ฟังเสียงใคร ลงจากรถได้ ก็โบกไม้โบกมือให้ทุกคนตาม ซึ่งก็มีเพียงศานติ ที่ลงไปแล้ว ยังพยายามยื่นหน้าเข้าไปบอกทุกคน
“ลงมา เชื่อสิวะ ดินมันจะถล่มทับพวกเราหมด ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ “
“มึงไปคนเดียวเหอะ! “
เสียงแพ๊ตยังมีรอยแค้น ก่อนเบิกตาโกรธจัด เมื่อภัทริญาตัดสินใจลงไป เขาถึงกับชะโงกหน้าไปอาฆาตแข่งเสียงกึกก้องภายนอก
“ไปตายด้วยกันเล้ย ติดใจกันนักนี่ !“
เสียงกึกก้อง ทำให้ศานติต้องตัดใจ คว้าข้อมือเล็กวิ่งไปทางเดียวกับที่เห็นสมใจวิ่งผ่านต้นไม้ที่ล้มขวาง ซึ่งพอพ้นใบไม้หนาทึบนั้นมา กลับไม่ปรากฏร่องรอยน้าสมใจอีกต่อไป
“ไปทางไหน ตาร์ “
เขาหมุนตัวไปมา ทุกทิศทุกทางมืดตะคุ่ม แม้สายฝนจะซาลงแล้ว แต่เสียงครืนสนั่นจากต้นน้ำตก ยังสาดซ่าอย่างน่ากลัว เขาแหงนมองต้นไม้ที่กวัดไกวตามแรงลมอย่างหนักใจ ท้ายที่สุด ก็ตัดสินใจ
“เกรพ คงต้องอดทนหน่อยนะ ถ้าเราไปอย่างนี้ อาจจะโดนต้นไม้ล้มทับแบบตะกี้ พอจะลงเดินตามแนวน้ำตกได้มั้ย เผื่อจะมีโขดหินใหญ่ เรายังพอหาที่แอบได้ เราไปไม่พ้นดินที่กำลังถล่มไล่หลังเราหรอก “