ไพลินล้อมรัก

"หนูเพลินชอบที่นี่หรือเปล่าครับ"
"ชอบค่ะ" ไพลินตอบกลับโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด เธอชอบที่นี่ บ่อยครั้งที่คิดว่าถ้าเธอได้มีโอกาสเป็นเจ้าของบ้านสวยๆที่อยู่รายล้อมด้วยธรรมชาติอย่างนี้ คงทำให้เธอมีความสุขเหมือนได้อยู่บนสรวงสวรรค์
"แล้วหนูเพลินอยากอยู่ที่นี่ไหม"
"คะ" ไพลินเอียงหน้าถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักว่าชายหนุ่มต้องการจะสื่ออะไรกับเธอ
"มาอยู่ด้วยกันไหม" เสียงขรึมที่ดังมาจากคนตัวโตข้างๆ เหมือนพูดเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศทั่วไป ทำให้เธอไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้นถูกต้องหรือเปล่า

----------------------------------------------------------

"วิวมันสวยมากเลยหรอครับ ผมเห็นตั้งแต่ขึ้นมาอยู่บนรถ หนูเพลินก็เอาแต่มองข้างทาง นี่ผมเริ่มจะน้อยใจขึ้นมาแล้วนะ"
"น้อยใจอะไรคะ"
"ก็น้อยใจที่หนูเพลินเห็นต้นไม้ใบหญ้ามันดีกว่าผม" ไพลินเมื่อได้ยินก็หัวเราะคิกคักออกมาอย่างขบขัน
"หัวเราะอะไรครับ" คนเแก่กว่าเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรตลก
"คุณเหมเป็นคนแก่ขี้น้อยใจแบบที่พี่เนยพูดจริงๆด้วยค่ะ" ไพลินพูดขึ้นพร้อมกลั้วหัวเราะเสียงใส
"ผมว่าคุณเนยพูดว่าผมขี้น้อยใจเฉยๆนะครับ ไม่มีคำว่าแก่" เหมราชพูดเสียงขรึมพร้อมกับปรายตามองคนที่หาว่าเขาแก่ เดี๋ยวเถอะระวังไว้ให้ดี จะโดนคนแก่คนนี้ฟัดให้จมเขี้ยวเลย ยิ่งมันเขี้ยวหน้าใสๆตัวเล็กๆนั่นอยู่ด้วย
"ค่า ไม่แก่ก็ไม่แก่" ส่งยิ้มหวานหวังประจบคนตัวโตที่กำลังทำหน้าดุอยู่
"ไม่ต้องมายิ้มหวานประจบกันแบบนี้เลย" เหมราชยังเก๊กหน้าดุอยู่ ทั้งที่ในใจอ่อนยวบตั้งแต่เห็นรอยยิ้มบาดจิตนั้นแล้ว

****