Deadline ขีดเส้นตายหัวใจ ร้ายยังไงก็ใช่รัก

“ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยารักษาดีสินะ ถึงได้หายเร็วแบบนี้” ทันทีที่ถึงจุดหมายฉันก็กล่าวทักทายคนทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มใสซื่อในแบบฉบับที่ฉันมักจะทำเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดของตัวเองเสมอ และคนที่ดูจะตกใจกับการปรากฏตัวของฉันเห็นจะหนีไม่พ้นยูได...
ทันทีที่เราสบตากัน นัยน์ตาสีเทาก็จ้องมองฉันอย่างเดือดดาล
ขอโทษจริงๆ นะยูได
ที่ในตอนนี้ฉันอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริงๆ
“เธอมาทำอะไรที่นี่ บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามมาในที่แบบนี้โดยไม่มีฉันมาด้วย!” นี่ควรจะเป็นคำทักทายที่เขามีให้กับฉันรึไง
ยูไดตรงดิ่งเข้ามาบีบแขนฉันด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลจนฉันต้องหันหนีไปทางอื่นพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะรวบรวมความกล้าหันมาสบตากับเขาอีกครั้ง
“เพราะถ้าไม่มา...ฉันจะไม่มีวันรู้เลยว่านายมันเลวร้ายแค่ไหน ยูได ไหนบอกว่ายัยนี่ไม่สบายยังไงล่ะ เธอคงจะเจ็บปวดน่าดูสิท่าถึงได้มายิ้มร่าในสถานที่แบบนี้ได้น่ะฮะ!” หมดสิ้นแล้วจริงๆ ความอดทนอดกลั้นที่ฉันมี
“ขอโทษนะมันนี่ เธออย่าโกรธยูเลย ฉันเองที่เป็นคนชวนเขามาที่นี่ ถ้าจะโกรธ เธอควรจะโกรธฉันมากกว่านะ” น้ำเสียงเสแสร้ง ใบหน้าสำนึกผิดที่มีให้ได้เห็นทุกครั้ง มันทำให้ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ยูไดจะรู้ไหมนะว่าผู้หญิงคนนี้...แท้จริงแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับแม่มดใจร้ายที่แอบซ่อนแอปเปิ้ลอาบยาพิษเอาไว้ในคำพูดพวกนั้นเสมอ
“ฉันไม่ได้แค่โกรธเธอหรอกนะวาโย แต่ฉันเกลียดผู้หญิงอย่างเธอที่สุด!” พอคว้าแก้วเหล้ามาจากมือยูไดได้ ฉันก็ไม่รอช้า สาดมันใส่หน้าผู้หญิงจอมมารยาตรงหน้าในทันที
“ทำอะไรของเธอ มันนี่ พอได้แล้วนะ!” ยูไดตะคอกเสียงดังพร้อมกับกระชากแขนฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่พอ! แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่นายกับผู้หญิงคนนี้รวมหัวกันทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า! ฉันทำอะไรผิดนักหนารึไง นายถึงได้ทำกับฉันแบบนี้...” ฉันพูดพร้อมกับระดมทุบแผงอกของเขาอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนแม้ว่าตอนนี้จะมีคนมากมายหันเหความสนใจมาที่เราทั้งสามคนด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นแค่ไหน
ฉันไม่ได้อยากจะร้าย...แต่เพราะถูกบังคับให้ต้องร้ายต่างหาก